الوقت- در پوشش یک قتل عام سازمان یافته و تدریجی، سازمان ملل اعلام کرده که غزه به گرسنه‌ترین منطقه جهان تبدیل شده است و هر روز تعداد نامعلومی از کودکان به دلیل سوءتغذیه جان خود را از دست می‌دهند آنهم در شرایطی که تنها به فاصله چند کیلومتری از غزه، انبارهای مواد غذایی پر از کمک‌های بین‌المللی آماده ارسال است.
آژانس امداد و کار سازمان ملل متحد برای پناهندگان فلسطینی (UNRWA) اعلام کرد که انبارهای این آژانس در امان، پایتخت اردن، که تنها سه ساعت با غزه فاصله دارد، «حاوی آذوقه کافی برای تغذیه بیش از ۲۰۰ هزار نفر در غزه به مدت یک ماه کامل است«.
با این حال صهیونیستها در راستای واداشتن فلسطینیان به فرار و کوچ اجباری از غزه، اجازه ورود این کمک‌ها را به بهانه‌های مختلف نمی‌دهند. ینس لائرک، سخنگوی دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل متحد (OCHA) ، روز جمعه در یک کنفرانس مطبوعاتی گفت که تنها به ۶۰۰ کامیون از ۹۰۰ کامیون امدادی مجاز برای رسیدن به مرز اسرائیل با غزه اجازه ورود داده شده است. او اظهار داشت که «ترکیبی از موانع اداری و امنیتی، رساندن ایمن کمک‌ها به نوار غزه را تقریباً غیرممکن کرده است«.
سخنگوی دفتر سازمان ملل در غزه اعلام کرد: «ما دیگر قادر به ادامه توزیع غذا نیستیم. هیچ راهی برای رسیدن به مردم نداریم«.
در این بین سهم مناطق شمالی غزه از این محرومیت‌ها بیشتر از دیگر مناطق بوده است به صورتی که این مناطق به دلیل محدودیت‌های نظامی تنها ۲۰٪ از کمک‌ها را دریافت می‌کند. در اقدامی بحث‌برانگیز، نیروهای اسرائیلی اعلام کرده‌اند که فقط در مناطق خاصی در جنوب غزه امکان دریافت کمک وجود دارد. هزاران نفر از ساکنان مناطق شمالی و مرکزی، برای دسترسی به این نقاط باید ده‌ها کیلومتر مسیر ناامن را طی کنند.
رسانه‌های عربی از زبان ساکنان محلی دشواری‌های فراوان تهیه غذا و دارو را بازتاب داده‌اند. برای مثال عایشه محمد (مادر ۵ فرزند) از اردوگاه جبالیا گفته که "۱۲ ساعت در صف منتظر می‌مانیم تا یک نان به دست آوریم."
به گزارش سازمان ملل متحد اکنون در غزه سهمیه غذایی روزانه از ۱۰۰۰ کالری به ۶۰۰ کالری برای هر نفر کاهش یافته است.
آمار تکان‌دهنده: کمبود شدید منابع
بر اساس برنامه جهانی غذا (WFP)، ۸۵٪ از ساکنان غزه (حدود ۱.۹ میلیون نفر) با ناامنی غذایی مواجهند و ۳۵٪ از آنان در مرحله "قحطی فاجعه‌بار" (سطح ۵ بر اساس طبقه‌بندی IPC) قرار دارند.
در خوشبینانه ترین وضعیت کمک‌های ورودی از طریق گذرگاه رفح برای کل جمعیت بیش از 2 میلیون نفری غزه تنها ۳۰ کامیون در روز است، در حالی که پیش از اکتبر ۲۰۲۳ این عدد ۵۰۰ کامیون در روز بود. این در حالی است که بر اساس گزارش سازمان ملل، طی سه روز متوالی (۲۷ تا ۲۹ مه)، هیچ کامیونی اجازه ورود به غزه از طریق معبر کرم ابو سالم را نیافته است. در این بازه، بیش از ۶۰۰ کامیون حامل غذا، آب، دارو و سوخت در مرزها متوقف شده‌اند.
همچنین گزارش‌های سازمان جهانی بهداشت (WHO) نشان می‌دهد که ۶۵٪ از داروهای اساسی در انبارهای وزارت بهداشت غزه به پایان رسیده است، از جمله آنتی‌بیوتیک‌ها و داروهای بیماری‌های مزمن.
موانع دسترسی: بین محاصره و ویرانی
گرسنگی در غزه فراتر از کمبود منابع است و به اختلال سیستماتیک در توزیع کمک‌ها مربوط می‌شود. در واقع بحران نه‌تنها به دلیل محاصره و محدودیت‌های اعمال‌شده از سوی اسرائیل تشدید شده، بلکه روند توزیع داخلی نیز با بی‌نظمی، فقدان هماهنگی و گاه فساد همراه بوده است. بر اساس گزارش‌های محلی در روزهای اخیر، در ۳ حادثه جداگانه در رفح و خان یونس، ۱۵ غیرنظامی در جریان توزیع کمک‌ها کشته شده‌اند.
از یکسو تخریب زیرساخت‌ها در جنگ به شدت بر روند توزیع کمک‌ها تأثیر گذاشته است چنانکه به گزارش سازمان ملل متحد۷۰٪ از جاده‌های اصلی غزه تخریب شده یا غیرقابل استفاده هستند و این امر انتقال کمک‌ها را مختل می‌کند. از سوی دیگر کمبود سوخت موجب اختلال در ۵۰٪ از مکانیسم‌های توزیع شده است.
در این میان صهیونیستها نیز به طور مداوم در عملیات محدود امدارسانی نیز کارشکنی می‌کنند. بر اساس کمیته بین‌المللی صلیب سرخ (ICRC)، در طول ۱۰ روز (۲۰ تا ۳۰ مه) ۱۲ حادثه علیه تیم‌های امدادی ثبت شده است.
در هفته‌های اخیر، تحت فشارهای شدید بین‌المللی برای توقف محاصره غذایی، آمریکا با همراهی رژیم صهیونیستی پروژه‌ای تحت عنوان «مناطق امن توزیع کمک» را آغاز کردند که هدف از آن ارائه کمک به‌طور مستقیم از طریق نیروهای محلی اعلام شد. با این حال، در همان روز نخست، نمایشی بودن این طرح خود را نمایان کرد.
اکنون به گزارش نهادهای بین‌المللی علاوه بر بحران شدید غذایی، داروهای حیاتی مانند انسولین، آنتی‌بیوتیک‌ها و داروهای بیهوشی نیز تقریباً نایاب شده‌اند و سیستم نگهداری واکسن‌ها و خون به‌دلیل قطعی برق از کار افتاده است.
در سایه بی‌عملی سازمان‌های بین‌المللی وضعیت انسانی در نوار غزه به سطحی از وخامت رسیده که تاریخ معاصر کمتر به خود دیده است. با وجود کمک‌های بین‌المللی بالقوه، محدودیت‌های ورود، بی‌نظمی توزیع، و چالش‌های امنیتی باعث شده‌اند میلیون‌ها انسان در انتظار غذا، دارو و سرپناه باقی بمانند. نیاز به اقدام فوری، مؤثر و هماهنگ جهانی هرگز تا این حد ضروری نبوده است.
