الوقت- آنکارا در طی سال های اخیر و بویژه پس از توافق نفتی با حکومت اقلیم یه صورت پنهان و آشکار از استقلال کردستان عراق حمایت کرده و در همین راستا نیز دچار تنش های جدی با دولت مرکزی بغداد شده است. با توجه به این موضوع دولت ترکیه به دلایل متعدی برخلاف کشورهای منطقه ای و بین المللی به استثناء رژیم صهیونیستی از ادعاهای استقلال طلبانه کردهای شمال عراق حمایت بیشتری داشته است که منشا آن ها عبارتند از سیاست های داخلی ترکیه ، ضرورت های اقتصادی و نیازهای ترکیه به انرژی، و همچنین بی ثباتی فزاینده سیاسی در عراق و سوریه.
نخست (سیاست داخلی ترکیه): قبل از بروز خشونت های اخیر میان آنکارا و حزب کارگران کردستان (پ ک ک)، دولت ترکیه برای حل مناقشات خود با کردهای ترکیه، در اولین و مهمترین تصمیم سیاسی اش، با مجوز فعالیت سیاسی کردها و حقوق فرهنگی و اجتماعی آنان موافقت نمود. برخلاف دولت های گذشته، اردوغان فعالیت سیاسی کردهای ترکیه را تهدیدی علیه کشور قلمداد نمی کرد و رهبران کردهای ترکیه نیز پیگیری منطقه خودمختار کرد را کنار گذاشته و در جامعه و سیاست ترکیه ادغام شده بودند.
در نتیجه ی این دو تحول، هراس آنکارا از تاثیر استقلال کردستان عراق بر جدایی طلبی کردهای این کشور از بین رفت. اما پس از آنکه موفقیت حزب غالبا کرد این کشور در انتخابات پارلمانی ژوئن 2015، اکثریت را از دست حزب حاکم خارج کرد، به نظر می رسید که ترکیه از این سیاست خود عدول کرده و برای تحکیم قدرت دولت در انتخابات پارلمانی جدید در نوامبر 2015، مبارزات ضدشورش علیه پ ک ک را آغاز نمود. در جولای 2016، کودتای نافرجام علیه دولت اردوغان، سرکوب هرچه بیشتر استادان و مقامات کرد محلی را درپی داشت. دولت این افراد را به ارتباط با سیاستمداری تبعیدی متهم می کرد که خود دولت ترکیه مغز متفکر این کودتا بود.
با آنکه انتخابات پارلمان و کودتای نافرجام باعث شد که دولت ترکیه برای تقویت قدرت خود گام هایی بردارد، اما نه بروز مجدد خشونت ها و نه کودتای نافرجام ظاهرا محاسبات راهبردی آنکارا درخصوص روابط این کشور با اقلیم کردستان عراق تغییر نداده است.
ثانیا (ضرورت های اقتصادی و نیازهای ترکیه به انرژی)، سال ها سرمایه گذاری و تجارت ترکیه در کردستان عراق باعث شده است که دولت اقلیم کردستان به شریک اقتصادی مهمی برای ترکیه تبدیل شود. همزمان، رشد سریع اقتصاد ترکیه باعث افزایش هرچه بیشتر واردات نفت و گاز و تمایل به ایجاد تنوع در تامین این انرژی شده است. چشم انداز دسترسی بیشتر به نفت و گاز کردستان عراق، اربیل را به شریک انرژی ارزشمندی برای ترکیه تبدیل کرده است.
ثالثا (بی ثباتی فزاینده سیاسی در عراق)، آنکارا دیگر استقلال کردها را مایه ی فروپاشی عراق و به تبع آن، عامل خشونت و بی ثباتی در مرزهای خود قلمداد نمی کند. گذشته از این، ترکیه به دولت مرکزی عراق اعتماد ندارد. از نگاه آنکارا دولت در دفع داعش، حفظ امنیت، و تسهیل صادرات انرژی ناتوان بوده است. بنابراین، آنکارا تصور می کند که دولت اقلیم کردستان در بهبود ثبات مرزهای ترکیه از بغداد توانمندتر است.
رابعا (بی ثباتی فزاینده سیاسی در سوریه)، ترکیه شدیدا نگران است که کردهای سوریه به همراه پ ک ک منطقه ای خودمختار در مرزهای جنوبی ترکیه تشکیل دهند و در همین راستا پ ک ک بتواند در صورت شکست مذاکرات صلح، شورش ضد - ترک را از سر گیرد. درحالی که ترکیه به طرق مختلف برای تضعیف کردهای سوریه تلاش می کند، اما سعی می کند تا با همکاری با رهبران کرد عراق، بر رفتار کردهای سوریه تاثیر بگذارد.
