الوقت- در حال حاضر دولت ترکیه یک موج جدید از پاکسازی علیه کردها را آغاز کرده است. در واقع یورش دولت به شهرهای کردنشین این کشور نشان می دهد که ترکیه هنوز از وحدت درونی خود مطمئن نیست اما این نمایش نتایج تراژدیک دارد. از جولای 2015 تاکنون 105 شهروند کرد کشته شده اند که 54 تن از آنان کودک بوده اند.با در نظرگرفتن نیروهای نظامی آماده باش، محاصره تعدادی از شهرها، قطعی عامدانه آب آشامیدنی و برق و یک زمستان سرد در منطقه، یقینا میزان کشته شدگان رو به افزایش خواهد بود.
جامعه بین الملل به طور قابل توجهی سکوت کرده است. اطلاعات کمی در ارتباط با میزان عملیات نظامی در منطقه کردنشین وجود دارد و هر اطلاعاتی هم که وجود دارد از جانب مقامات رسمی ترکیه انتشار می یابد و توسط دولت های اروپایی و آمریکا خلاصه می شود و توجیه آنها این است که دولت ترکیه حق دارد تا در برابر تروریسم از خودش دفاع کند به نحوی که دادگاه حقوق بشر اروپا چند روز پیش درخواست لغو حکومت نظامی در شهرهای کردنشین ترکیه را رد کرد. از طرفی هم رسانه های غربی اینگونه مغالطه می کنند که حوادث ترکیه، نبرد میان پارتیزان های کرد و نیروهای امنیتی ترکیه است.
در واقع دولت ترکیه نتوانسته است به مفهوم آزادی فردی برسد ؛چراکه این کشور یک پیله ایدئولوژیک از سه دسته باور به دور خود بافته است: 1) ترک ها 16 دولت را تجربه کرده اند و پانزده دولت از میان رفته است و تنها آخرین آنها یعنی جمهوری ترکیه نباید با شکست مواجه شود. 2) دولت در هیبت پدر قرار دارد و اولین وظیفه فرزندان آن اطاعت از اقتدار پدر است. 3) دولت ترکیه با انواع دشمن ها که برای بی ثباتی ترکیه همکاری می کنند، احاطه شده است. سازمانهای مختلف ترکیه، منافع خود را با این سند وفق داده اند و آن را انعکاسی درست از منافع ملی جلوه می دهند که به دولت ترکیه وفادار بمانند و این آن دلیلی است که هردو طرف همواره هم‌صدا بوده اند. اما این اتحاد نامقدس میان پدر و متحدانش که فقدان خیرخواهی است، تغییر تاسیسی را می طلبد، خواه توسط دانشجویان، کشاورزان، کارگران یا کردها.
اردوغان و حزب عدالت و توسعه اکنون از یک بهار ترکی هراس دارند چراکه اکنون این کشور از یک تجزیه دوفاکتو رنج می برد. باوجود اینکه مردم در استان های غیر کرد تظاهر می کنند که زندگی عادی جریان دارد، اما در مناطق کرد هر لحظه مردم هراس دارند، که در خشونت بی سابقه میان دولت و واحدهای شبه نظامی کشته شوند. داوود اوغلو گفته است که تنها چهار یا پنج شهر کوچک هستند که درگیری در آنها بالا گرفته است. برای یافتن میزان این کشمکش می توان به گزارش اخیر دیده بان حقوق بشر توجه کرد. در واقع این کشمکش شامل قطعی آب و برق، هدف قرار دادن مناطق پرجمعیت، جلوگیری از پذیرش درمان، جلوگیری از برگزاری مراسم تدفین واستفاده از نیروهای امنیتی برای ممانعت از هرگونه اعتراض آرام است.
در عین حال مدارکی وجود دارد که ارتش ترکیه از ساختمان های مدارس به عنوان پادگان استفاده می کند. علاوه بر حکومت نظامی، دولت ترکیه به معلمان دستور داده است تا در برخی از شهرها مدارس را ترک کنند. در عین حال برخی نوشته ها روی دیوار مدارس توسط نیروهای امنیتی با مضامین توهین آمیز علیه کردها وجود دارد. از سویی جریان اصلی رسانه ای ترکیه این قساوت ها را گزارش نمی دهد.به جز روزنامه جمهوریت که سردبیر آن به دلیل انتشار مطلبی در ارتباط با حمایت ترکیه از تروریست های سوریه، در زندان است. در عوض رسانه های ترک می گویند که افراد محاصره شده در شهرهای کردنشین، تروریست هستند. از طرف دیگر دستگاه قضایی نیز یکپارچه پیرو دولت است همچنانکه درخواست دمیر تاش، رهبر حزب دموکراتیک خلق ترکیه، برای بررسی قانونی بودن حکومت نظامی ها، رد شده است
علاوه بر آمریکا، ترکیه بر حمایت هایی از جانب آلمان و انگلستان نیز حساب می کند. مرکل به خاطر عکسی که بعد از یک توافق با ترکیه در مورد آوارگان، گرفته شده بود، مورد انتقاد قرار گرفت و نخست وزیر انگلیس نیز هنوز در مورد دخالت ترکیه در سوریه و یا در مورد شهروندان کرد، موضع گیری نکرده است. این حمایت سیاسی می گوید که چرا ناتو برای ترکیه یک فضای حمایت دفاعی را ایجاد کرده است اگرچه ترکیه کاملا قابل اعتماد نیست. همچنین توضیح می دهد که چرا اروپا انتشار یک گزارش در مورد این جریانات را تا بعد از انتخابات نوامبر به تاخیر انداخت و با تقویت روابط با ترکیه موافقت کرد. این همدستی در یک زمینه در حال آشکار شدن است، یعنی جایی که کردها در ترکیه و سوریه تنها بازیگران سکولار و دموکراتیک هستند. کردها خواستار استقلال نیستند، بلکه خواهان دموکراسی محلی در درون مرزهای دولتی موجود هستند. اما نکته قابل توجه این است که کردها هرگز در هیچ خصومتی در منافع غربی درگیر نشده اند چه در سوریه، ترکیه و یا عراق و تنها استثنا، دولت بارزانی در شمال عراق است که حمایت کامل را از آمریکا دریافت می کنند و در عین حال با ترکیه هم دستی دارد تا در حاکمیت عراق اختلال ایجاد کند.
در واقع یک دستورالعمل برای شکست دولت ها وجود دارد: باقی ماندن قالب ظالمانه دولت و عدم تقارن قدرت میان الیت سیاسی و اقتصادی و مردم. این خطر ترکیه را به شدت تهدید می کنند. بدین معنی که اروپا و آمریکا از دولتی حمایت می کنند که تمام گزینه های حکمرانی بد را دارد و ممکن است توسط حقوق بین المل محاکمه شود.
فاطمه جلیلیان
