به گزارش الوقت، روزنامه یدیعوت آحارانوت در گزارشی در شماره امروز خود نوشت: ضربه هولناکی که 7 اکتبر به ما وارد شد و 120 ربوده شده‌ای که همچنان در اختیار حماس قرار دارند، جنگ عبثی که در جنوب در حال انجام داریم و مشکلات مستمری که حزب الله برای ما ایجاد می‌کند، سیاستگذاران اسرائیلی را در معضلی دائمی قرار داده است.
به آنها باید لیستی از ژنرال‌ها و ژنرال‌های بازنشسته و اندیشمندان را هم بیافزاییم که خبرنگاران نظامی هم به آنها می‌پیوندند، کسانی که همواره در امر باد کردن مشغول‌اند.
اما ضربه مهمی را هفته گذشته دریافت کردیم، زمانی که دانییل هاگارای سخنگوی ارتش اسرائیل در بدترین مخمصه‌ای که یک سخنگو می‌تواند دچار آن شود، گرفتار شد، او در واقع حقایقی را ذکر کرد که نباید بر زبان می‌آورد، همان حقایقی که بعد از او این هفته رئیس شورای نقب با همان لحن و گفتار اعلام نمود.
هاگارای در نشستی مطبوعاتی اذعان کرد که از بین بردن حماس امکان پذیر نیست و از بین رفتن حماس محال است، شاید ارتش اسرائیل به نقطه اقدام نظامی‌شدید علیه حماس نزدیک شود اما حماس یک ایدئولوژی و اندیشه است.
در بخش دیگری از این یادداشت آمده است، مسئله فقط به این اعتراف عدم فروپاشی حماس مربوط نمی‌شود، همان حماسی که قرار بود فرو بپاشد، اما فشارهای نظامی نتوانست اسرا را برای ما باز گرداند بلکه منجر به کشته شدن آنها یک پس از دیگری به دلیل شدت ضربات و ویرانی شده است، این در حالی است که دو زخم التیام نیافته نیز در جامعه اسرائیلی یکی از آوارگان از جنوب و دیگری از شمال نیز به وجود آمده است.
ساختاری که داعیه شکست دادن هفت ارتش خارجی را داشت امروز در حفاظت از شهروندان خود و حفظ جان گروگان‌ها و نظامیانش در جبهه‌های مختلف شکست خورده است و حتی می‌توان عکس آن را صحیح دانست.
امروز فروش بالای ژنراتورهای برق، تلفن‌های ماهواره ای، کنسروهای مختلف و آب معدنی و از همه مهمترین بلیط برای پناهگاه‌ها گواهی بر این امر است.
حال در آستانه جنگ لبنان قرار داریم که قرار است یک فاجعه دیگری برای منطقه به بار آورد، باید ما برای رها شدن از تصور (توهم) قدرت از دکتر وقت بگیریم، تا ما همانند معتادان از این اعتیاد رهایی پیدا کنیم.
اگر از این امر شانه خالی کنیم، همچنان هزینه‌های جانی را خواهیم پرداخت، و سلامت روانی یک نسل کامل را تحت تاثیر خود قرار خواهیم داد، هزاران و شاید صدها هزار نفر از جوانان و مردان و زنان تحت تاثیر این امر باقی مانده و به امتی معتادل به نگرانی و تشییع جنازه‌ها و والدین داغداری که فرزندان خود را به خاک می‌سپارند تبدیل می‌شویم.
