الوقت_ خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا که به طور گسترده‌ای با اصطلاح برگزیت (Brexit) از آن نام برده می‌شود، به خروج آتی بریتانیا از اتحادیه اروپا اشاره دارد. در پی همه‌پرسی در سال ۲۰۱۶ برای ماندن و یا خروج از اتحادیه اروپایی، حکومت بریتانیا اعلام کرد در ۲۹ مارس ۲۰۱۷ بطور رسمی این خروج را آغاز خواهد کرد؛ خروجی که در نهایت تا 31 مارس 2019 بیشتر طول نخواهد کشید.. اما با وجود این پیشبینی‌ها، روز گذشته 22 سپتامبر، نخست وزیر بریتانیا اعلام کرد که مذاکرات میان دو طرف به بن رسیده است. همچنین مایکل بارنیه مذاکره کننده ارشد اتحادیه اروپا در موضوع برگزیت، بعد از گفت‌وگو با دیوید دیویس وزیر برگزیت بریتانیا، اذعان داشت پیرامون مباحث تجاری هیچ پیشرفتی در مذاکرات برگزیت حاصل نشده است. وزیر برگزیت بریتانیا هم بر اهمیت حل و فصل مسایل مالی در مذاکرات مربوط به این موضوع اشاره کرده و از لزوم رفع تفاوت‌هایی اساسی میان بریتانیا و اتحادیه در این موارد سخن گفته بود.
مذاکرات درباره نوع روابط و مشارکت میان انگلیس و اتحادیه اروپا ابتدا باید روند جدایی بین دو طرف را نهایی کند. اما اکنون در مورد این بند از سند که اعتقاد برگام به گام بودن جدایی بین دو طرف دارد اختلاف نظر بوجود آمده است. ترزا می نخست وزیر انگلیس خواستار آن شده بود که مذاکرات خروج از اتحادیه اروپا و شرایط همکاری بعدی بین دو طرف به صورت موازی پیگیری شود. اما اعضای اتحادیه اروپا نظر دیگری دارند و این مهم را از زبان دونالد توسک رئیس شورای اروپا بیان کرده اند که به مواردی مانند تعیین تکلیف وضع سه میلیون اروپایی مقیم انگلیس، تعیین تکلیف وضع یک میلیون انگلیسی مقیم کشورهای عضو اتحادیه، و حل و فصل مسایل مرزی جمهوری ایرلند یا ایرلند شمالی، اشاره کرد. در عین حال انگلیس باید به تعهدات مالی اش در قالب اتحادیه اروپا که به مبلغی معادل شصت میلیارد یورو بالغ می شود، عمل کند. موضوع مورد اختلاف دیگر که ترزا می، در زمان فعال سازی ماده پنجاه پیمان لیسبون به آن اشاره کرد، نوع همکاری امنیتی و تجاری میان انگلیس و اتحادیه اروپاست. البته دولت انگلیس تلاش می کند اختلافات را در این مورد کاهش دهد. اما تعهد انگلیس درباره امنیت اروپا با شرط و شروط است و از این موضوع به عنوان زمینه ای برای چانه زنی با اروپا استفاده می‌کند که با واکنش زیگمار گابریل وزیر امور خارجه آلمان روبه رو شد. گابریل گفت: مبارزه با تروریسم یک ضرورت بوده و تصمیمی سیاسی نیست.
پس از رأی انگلیسی ها در همه پرسی 23 ژوئن 2016 میلادی به برگزیت و پیروزی غیرمنتظره دونالد ترامپ به‌عنوان حامی برگزیت در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، اتحادیه اروپا بسیار نگران بود که این مسئله، به نوعی به‌صورت یک دومینو به‌سرعت به سایر اعضای این اتحادیه خصوصاً سه کشور محوری هلند، فرانسه و آلمان سرایت کند اما با پشت سر گذاشتن این شوک شدید، و آسوده خاطر شدن از نتایج انتخابات هلند و اینک تا حدودی از انتخابات فرانسه، در حال آرایش جدید مهره‌هایش در صفحه شطرنج برگزیت، با انگلیس است. اتحادیه اروپا با این آرایش جدید به نظر می‌رسد که به سادگی حاضر به دادن امتیاز دندان گیری به بریتانیا که بیش از چهار دهه عضویت، راه جدایی را در پیش گرفته است، نیست چرا که نمی‌خواهد رویکرد برگزیتی این کشور متمرد به صورت الگویی موفق برای سایر کشورهای عضو این اتحادیه در آید.
با وجود بروز این اختلافات، هنگامی که فرایند جدایی از اتحادیه اروپا کامل شود، اگرچه بریتانیا و این اتحادیه احتمالا در برخی حوزه ها رقیب هم خواهند بود، اما همچنان منافع راهبردی مشترکی دارند. لذا پس از تکمیل فرایند برگزیت نیز، تداوم همکاری میان بریتانیا و اتحادیه اروپا در مورد سیاست خارجی و امنیتی دور از انتظار نخواهد بود. با این حال، شاید بریتانیا وسوسه شود که از آزادی برآمده از برگزیت برای مصون نگه داشتن خود از مشکلات اروپا بهره گیرد. برای مثال، بریتانیا می خواهد که با تقویت کنترل ملی، از اروپا به عنوان سدی در برابر هجوم پناهجویان از شرق و جنوب اروپا استفاده کند. از سوی دیگر به نظر می رسد که کمک های اقتصادی بریتانیا به اعضای فقیر اتحادیه اروپا، که از طریق بودجه این اتحادیه تخصیص می یافت، کاهش یابد.
