در شرایطی که طی ماه‌های اخیر ارتباطات برخی دولت‌های خودفروخته و وابسته عربی همانند عربستان سعودی و امارات و بحرین از سطح مخفی به سطح آشکار و علنی رسیده و رفت و آمد هیئت های ورزشی بخشی از این سیاست بوده است، اقدام شجاعانه دولت مالزی می‌تواند عاملی برای تحت فشار قرار گرفتن این دولت‌ها در نزد افکار عمومی مسلمانان و اعراب باشد
الوقت- دولت مالزی در اقدامی حمایتگرایانه از ملت فلسطین اجازه حضور ورزشکاران اسرائیلی در مسابقات شنا معلولان انتخابی پارالمپیک 2020 توکیو در این کشور را نداد. در این زمینه مقامات بلندپایه سیاسی مالزی شامل ماهاتیر محمد نخست وزیر، سیف الدین عبدالله وزیر امورخارجه و سید صدیق عبدالرحمن وزیر ورزش مالزی با موضع گیری متعدد از کوتاه نیامدن کوالالامپور از تصمیم گرفته شده در مقابل فشار سازمان های غربی و کمیته پاراالمپیک خبر دادند.
در نهایت این اقدام حمایتگرایانه دولت مالزی از ملت فلسطین موجب گردید که کمیته بین‌المللی پارالمپیک روز دوشنبه میزبانی مالزی را برای برگزاری مسابقات پارالمپیک شنای 2019 لغو کند. موضوعی که با استقبال تل آویو روبه رو شد.
ورزش ابزار صلح آمیز اعتراض
اصلی‌ترین استدلال طرف‌های مخالف تصمیم دولت مالزی لزوم عدم مداخله سیاست در ورزش به عنوان یکی از ضوابط و قوانین کمیته پاراالمپیک می باشد. اما آیا می توان ورزش را تماماً از سیاست جدا دانست؟
در پاسخ به این پرسش می توان ابتدا به دیدگاه تغییر یافته گذشته و اکنون به بُعد مهم و لاینفک ورزش در جهان امروز یعنی اقتصاد توجه کرد. چندین دهه قبل مسئولان کمیته المپیک و به طور کلی روح حاکم بر مدیریت ورزشی به این صورت بود که باید پول را از ورزش جدا دانست. مقوله ای که اجرای آن دشواری های فراوانی داشت اما سرسختانه بر طبل جدایی ورزش از مسائل اقتصادی کوبیده می شد. در اغلب کشورهای صاحب ورزش، ورزشکارانی که دستمزدی برای ارائه نیرو و توانایی شان دریافت می کردند، متهم می شدند به ناجوانمردی و زیر پا گذاشتن روح ورزش. برای تفکیک ورزش از مسائل مادی، کمیته بین المللی المپیک تصمیم گرفت ورزشکارانی که پولی بابت مهارت های ورزشی دریافت کرده اند را از این رقابت ها اخراج کند.
اما امروزه نه تنها از سودآوری و کسب منفعت اقتصادی از ورزش به عنوان امری ناپسند سخن گفته نمی‌شود بلکه حتی دولت‌ها برای صنعتی کردن ورزش برنامه ریزی و سرمایه گذاری می‌کنند. این امر در مقوله جدایی سیاست از ورزش نیز قابل مشاهده است. ورزش می تواند یک راه مسالمت آمیر و بسیار تأثیرگذار برای اعتراض به سیاست دولت ها باشد.
در المپیک 1968 مکزیکوسیتی، تام اسمیت و جان کارلوس، دو دونده سیاهپوست آمریکایی عناوین اول و سوم 200 متر را کسب کردند. آن ها روی سکوی قهرمانی، بلافاصله پس از پخش سرود ملی امریکا، با دستکش سیاه و مشت های گره کرده به تبعیض نژادی در کشورشان اعتراض کردند. کمیته ملی المپیک امریکا آن دو را از دهکده بازی ها اخراج کرد و با واکنش منفی و اعتراض بسیاری از ورزشکاران سیاهپوست حاضر در بازی ها مواجه شد.
اخراج دو مدال آور، همبستگی خارق العاده ای بین سایر ورزشکاران سیاهپوست پدید آورد. سه نفر برتر ماده 400 متر همگی سیاه بودند که آن ها نیز حرکتی مشابه انجام دادند. اعتراضات سیاهان در مکزیکوسیتی چنان اوج گرفت که قهرمانان سیاه پرش طول هم با پاچه شلوار بالا زده روی سکو رفتند و در کنفرانس مطبوعاتی گفتند منتظریم ما را هم اخراج کنند!!
تیم فوتبال بارسلونا هم نمونه ای ناب از مداخله همیشگی ورزش در سپهر سیاست است. کنش سیاسی هواداران بارسلونا، بخش جدانشدنی از هویت آبی و اناری پوشان کاتالونیاست.
مع الوصف مخالفت دولت مالزی با ورود ورزشکاران اسرائیلی به عنوان اعتراضی نمادین و مسالمت آمیز به اقدامات جنایت‌آمیز و سیاست های سرکوبگرایانه صهیونیست‌ها در حق فلسطینیان موضوعی است که کمتر کسی بر درست و انسانی بودن این اقدام تردید دارد. چنانکه قبول ورود هیئت سیاسی اسرائیلی از سوی دولت پیشین مالزی برای شرکت در یک کنفرانس مربوط به سازمان ملل در سال 2018، موجب خشم عمومی مالایی‌ها گردید.
در واقع این اقدام اگر گسترش یابد قادر است به فشار جهانی بر صهیونیست‌ها برای احترام گذاشتن به جان و مال و خاک فلسطینیان موجب شود. واقعیتی که با چشم پوشی تعمدی غرب هر روزه در مقابل دیده‌گان جهانیان روی می‌دهد و صهیونیست ها هم مانعی برای ظلم مضاعف خود به فلسطینیان نمی بینند.
لذا در همین راستا سید صادق سید عبدالرحمان وزیر ورزش مالزی گفت :«اگر میزبانی یک مسابقه ورزشی بین‌المللی مهمتر از قتل برادران فلسطینی ما به دست "بنیامین نتانیاهو" نخست وزیر رژیم اسرائیل باشد، پس مالزی وجدان خود را از دست داده است.»
از سوی دیگر این واقعیت نیز غیرقابل کتمان است که در شرایط عدم به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی از سوی مالزی، پذیرش هیئت های ورزشی اسرائیل از سوی مالزی عملاً مورد بهره‌برداری دولت صهیونیستی برای تبلیغات در زمینه گسترش روند عادی سازی روابط با کشورهای اسلامی قرار می گیرد. از این رو اقدام دولت مالزی در جلوگیری از ورود ورزشکاران اسرائیلی ممانعت از بهره برداری سیاسی تل آویو نیز می تواند باشد. در همین راستا ماهاتیر محمد نخست وزیر در تاکید بر این موضوع گفت: "مالزی، هیچگونه ارتباط دیپلماتیک با اسرائیل ندارد و ما فکر نمی کنیم که آنها باید به کشور ما بیایند، زیرا ما با آنها رابطه ای نداریم. "
لغو میزبانی با استانداردهای دوگانه
رویکرد منتقدانه کمیته پارالمپیک با پشتیبانی غرب به اقدام دولت مالزی در حالی است که اولا میتوان نمونه های متعددی از دخالت دولت های غربی در امور ورزشی در این کشورها طی دهه های گذشته مشاهده کرد همانند اقدام وزارت امور خارجه امریکا در ممانعت از سفر تیم ملی کشتی آزاد این کشور به مسابقات جهانی تهران 2002 و یا تحریم بازی های المپیک 1980 مسکو توسط ایالات متحده.به همین دلیل نخست وزیر مالزی با اشاره به اینکه مجارستان، لهستان و جمهوری چک از ورود پناهجویان مسلمان به کشورهایشان جلوگیری می کنند، تصریح کرد: اگر مالزی ورود ورزشکاران اسرائیلی را ممنوع می کند، آمریکا ورود شهروندان پنج کشور را ممنوع کرده است و برای ساخت دیوار فاصل با آمریکای جنوبی تلاش می کند.
ثانیاً مقابله با اقدام بشردوستانه دولت مالزی در شرایطی است که رژیم صهیونیستی بارها با محاصره غیرقانونی غزه امکان حضور ورزشکاران فلسطینی را به مسابقات بین المللی را سلب کرده است و دول غربی نیز توجهی به این مسئله نمی کنند.
خط بطلان مالزی بر اعتبار حامیان عادی‌سازی
در شرایطی که طی ماه‌های اخیر ارتباطات برخی دولت‌های خودفروخته و وابسته عربی همانند عربستان سعودی و امارات و بحرین از سطح مخفی به سطح آشکار و علنی رسیده و رفت و آمد هیئت های ورزشی بخشی از این سیاست بوده است، اقدام شجاعانه دولت مالزی می‌تواند عاملی برای تحت فشار قرار گرفتن این دولت‌ها در نزد افکار عمومی مسلمانان و اعراب باشد.
اقدامی که به صورت زنجیره ای در حال رشد است به صورتی که برای مثال یکی از محبوب ترین چهره های فوتبال جهان یعنی کریستیانو رونالدو که عنوان مرد سال فوتبال جهان را هم در کارنامه دارد در اعتراض به جنایت خونین اسرائیل در فلسطین و حمایت از مردم مظلوم این کشور پس از دیدار تیم ملی کشورش برابر اسرائیل نه تنها حاضر به تعویض پیراهنش با بازیکن حریف نشد، بلکه در پاسخ به پرسش یکی از خبرنگاران مبنی بر اینکه « درخاک اسرائیل هستید یا فلسطین؟»، تاکید کرد که من در خاک فلسطینم.
همچنین * اسطوره فوتبال جهان و آرژانتین یعنی «دیه‌گو آرماندو مارادونا» از جمله ورزشکارانِ حامی مردم فلسطین است. وی حتی در این رابطه تاکید کرده بود که واکنش و عصبانیت دیگران برایم اهمیتی ندارد و هرگز از موضع خود کوتاه نمی آیم.
همچنین محمد صلاح بازیکن مصری و معروف تیم لیورپول انگلیس طی ماه پایانی سال میلادی گذشته اعلام کرده بود که اگر مسئولان این باشگاه درصدد جذب بازیکن ملی پوش اسرائیلی تیم ردبول سالزبورگ اتریش باشند این باشگاه را ترک خواهد کرد.
