الوقت- به گزارش موسسه آمریکن اینترپرایز، وظیفه هر رهبر ملی در درجه نخست، تامین امنیت برای شهروندان است. حمله تروریستی اخیر به فرودگاه اصلی استانبول، بیانگر این موضوع بود که رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه، قادر به انجام این کار نیست. اردوغان بیش از یک دهه ، کشور خود را تحت سلطه درآورده است و اگر چه تروریست ها به خاطر اقدامات خود سرزنش می شوند اما آسیب پذیری ترکیه نتیجه مستقیم سیاست ها و بی کفایتی عمومی اردوغان است.
در حال حاضر دولت ترکیه با سه چالش تروریستی داعش، کردها و چپگرایان رادیکال مواجه است:
1. داعش: گروه تروریستی داعش، مرزهای ملی را به رسمیت نمی شناسد. در عین حال اردوغان هنوز به سیاست های فرقه گرایانه و تبعیض خود نسبت به کردها ا ادامه می دهد. این امر نه تنها منجر به حمایت ترکیه از گروه هایی مانند جبهه النصره (وابسته به القاعده) شده بلکه از داعش هم حمایت می کند. نیروهای امنیتی ترکیه از عبور ده ها هزار جنگجوی خارجی از همان فرودگاهی که داعش مورد حمله قرار داده، چشم پوشی می کنند. بدین ترتیب، اردوغان باید به عنوان عامل رنج ترکیه شناخته شود. عربستان سعودی و پاکستان هم معامله شبه شیطانی را با افراط گرایان اسلامی انجام می دهند و با آنها معامله می کنند که اگر حملات خود را در بیرون از کشور ما انجام دهید در پناهگاهی امن خواهید بود.
2. کردها: ترکیه دوباره به دلیل سیاست های بدبینانه اردوغان، با تجدید شورش کردها مواجه شده است. اردوغان پیش از انتخابات به منظور کسب حمایت جمعیت کرد ترکیه به آنها وعده داد اما هرگز به وعده های خود عمل نکرد. بعد از آنکه کردها از اعتماد بیهوده به اردوغان درس عبرت گرفته و همگی به حزب دموکراتیک خلق(HDP) رای دادند، اردوغان تصمیم گرفت آنها را تنبیه کند. در ضمن، اردوغان اگرچه حزب کارگران کردستان(PKK) را یک گروه تروریستی می دانست اما زمانی که با عبدالله اوجالان (رهبر زندانی گروه) وارد مذاکره شد این حزب را به عنوان نماینده بسیاری از کردها برسمیت شناخت. اردوغان همچنین مبارزه علیه پکک را با قربانی کردن آنها ناچیز شمرد. هرچند بعضی از شاخه های رادیکال پکک مرتکب اقدامات تروریستی می شوند اما این حزب بیشتر به سمت شورش سنتی حرکت کرده است و مردم و غیرنظامیان را مورد هدف قرار نمی دهند.
3. چپ گرایان رادیکال: حزب آزادیبخش خلق انقلابی(DHKP) در دوره تصدی اردوغان به شکل دوره ای در آنکارا اعتصاب کرده است. هر چند آنها در سطح تروریسم داعش و شورش کردها، ظاهر نشده اند اما نیروهای امنیتی ترکیه به ظاهر در برابر آنها ناتوان بوده اند.
اردوغان سوء ظن و تفحص بدبینانه ای را علیه پیروان فتح الله گولن شروع کرد. گولن، روحانی اسلامی است که پیروانش می گویند مردی صلح طلب است. اردوغان یکبار با گولن متحد شد اما وقتی فتح الله گولن در مقابل دستوراتش ایستادگی کرد وی و پیروانش را سرکوب کرد. فتح الله گولن و پیروانش، تروریست نیستند اما اردوغان نیروهای امنیتی خود را گماشته است تا گولن را بیشتر از تروریست های واقعی تحت نظر بگیرند. در حالی که این تروریست های داعش هستند که در داخل ترکیه عملیات تروریستی انجام می دهند.
از سوی دیگر، جنگ اردوغان علیه مطبوعات، به طور قطع ترکیه را ناامن ساخته است. وجود رسانه ای مستقل برای بررسی فساد و بی کفایتی یک حکومت، اصلی ضروری است. دولت ترکیه ، شدیداً رسانه های مستقل و منتقد را سرکوب می کند. در واقع اردوغان به جای واقعیت، در حبابی از چاپلوسی و تظاهر زندگی می کند. همین شرایط باعث شده است که وی شرایط امنیتی بد ترکیه را درک نکند.
اکنون این فکر پوچی است که معتقد باشیم اردوغان استعفا خواهد داد. ترکیه ، کشوری دموکراتیک نیست و انتقاد از اردوغان در حکم زندان است. مطبوعات ترکیه ناتوان ، مرعوب و یا در تبعید هستند اما این بدان معنی نیست که کسانی که خارج از دسترسی نیروهای امنیتی دولت ترکیه قرار دارند نتوانند در مورد حقیقت صحبت کنند. داعش ممکن است مسئول حمله اخیر به فرودگاه آتاتورک ترکیه باشد اما بیشتر ترک ها می خواهند که جهان خارج بداند که بی کفایتی اردوغان، چنین حملات تروریستی را ممکن کرده است. اگر اردوغان احساس شرمندگی کند استفعا خواهد داد. اما اگر این کار را نکند حضور وی در قدرت، برای ترکیه غم انگیز خواهد بود.
منبع : امریكن اینترپرایز
