الوقت- آخرین دور از مذاکرات ایران و 1+5 برای رسیدن به توافق نهایی بر سر برنامه‌ای هسته‌ای ایران در حالی به اتمام رسید که به دلیل ادامه اختلافات طرفین در دو زمینه قابلیت غنی سازی و تسهیل تحریم ها و البته بی اعتمادی شدیدی که میان ایران و آمریکا وجود دارد نتیجه ای جز توافق تمدید مذاکرات تا 7 ماه آینده را نداشت. توافقی که براساس آن قرار است مذاکرات همچنان ادامه یابد و ایران ماهانه 700 میلیون دلار از دارایی های بلوکه شده خود را دریافت کند. براساس این توافق قرار است تا در طی هفت ماه آینده طرفین به دنبال رسیدن به یک توافق سیاسی باشند و این توافق را در محدوده زمانی چهار ماهه بدست آورند. علاوه براین قرار است تا جزئیات هرگونه توافق سیاسی در مدت هفت ماه نهایی شود. در طی این مدت نیز، توافقات موقتی که در ماه نوامبر 2013 بدست آمده بود همچنان پابرجا خواهد بود.
با این حال برخی رسانه های غربی براین نکته تاکید داشته اند که در این توافق موقت، ایران 3 تعهد جدید را پذیرفته است که عبارتند از:
1 - ماهانه 5 کیلوگرم از اکسید اورانیوم 20 درصد خود را به میله های سوخت تبدیل کند. این کار، روند تبدیل معکوس به گاز UF 6 را بسیار دشوار می کند.
2 - پذیرفته است که دسترسی های بیشتری به آژانس بدهد اما جزئیات این موضوع روشن نیست.
3 - پذیرفته است که تحقیق و توسعه خود را در همان سطحی که روز امضای توافق ژنو قرار داشت نگه دارد و به ماشین های جدید گاز تزریق نکند.
در این میان، آنچه این مذاکرات را نسبت به مذاکرات پبشین متفاوت تر کرده بود، تقویت موضع جمهوری خواهان در سنای آمریکا، کاهش قیمت نفت و تاثیرات آن در اقتصاد ایران و در نهایت تاثیر بی ثباتی های منطقه ای بود که سبب شد تا آمریکا تمایل بیشتری برای تمدید مذاکرات به منظور امضای توافقی قوی تری و پایدارتر با ایران در آینده داشته باشد. همچنانکه تلاش بازیگران خارجی برای تاثیرگذاری بر روند مذاکرات نیز بسیار چشمگیر بود. در این خصوص دیدار میان مقامات آمریکایی و رژیم صهیونیستی در وین که با هدف در نظرگرفتن ملاحظات امنیتی این رژیم در طی مذاکرات انجام شد و همچنین حضور شتابزده سعود الفیصل وزیر امور خارجه عربستان سعودی در وین و دیدار فوری وی با جان کری وزیر امور خارجه آمریکا قابل اشاره است.
در مجموع می توان گفت که تمدید این مذاکرات بیش از آنکه منافع جمهوری اسلامی ایران را تامین کند در راستای منافع بلندمدت غرب بوده است. چرا که در حالی که 95 درصد تحریم ها به جای خود باقی است و برنامه هسته ای ایران روز به روز در حال تحلیل رفتن است ، این وضعیت می تواند به معنای محقق شدن اهداف امریکا در محدود سازی برنامه هسته ای ایران بدون هرگونه دستکاری در رژیم تحریم ها، دسترسی بیشتر آژانس به اطلاعات و سایت های هسته ای باشد.
