به گزارش الوقت یک گزارش 1200 صفحه ای که روز روشنبه به طور رسمی در کانادا منتشر شد نشان میدهد 1200 زن بومی در کانادا از سال 1980 تاکنون مفقود یا کشته شده اند. این تحقیق ملی این اقدام را نسل کشی نامید. این اتفاق در کشوری روی داده است که دولت آن همواره یکی از منتقدین نقض حقوق بشر در دیگر کشورها می باشد تا بار دیگر ثابت شود که مدعیان حقوق بشر خود یکی از تاریکترین کارنامه ها را در میان کشورها نسبت به حقوق اقلیت ها داشته اند.
بومیان کانادا
کانادا حدود یک و نیم میلیون بومی دارد و 4 درصد جمعیت این کشور را تشکیل میدهند که قبل از کشف قاره آمریکا (دوران پیشاکلمبی)ساکنان اصلی در منطقه کنونی کانادا بوده اند. همواره گزارشهایی از برخوردهای تبعیض آمیز دولتهای کانادا با بومیان به دلایل عمدتا تاریخی و فرهنگی منتشر شده است. دولت کانادا سعی نمود فرهنگ این بومیان را تغییر دهد و با دایر نمودن مدارس شبانه روزی کودکان این بومیان را با فرهنگ سفید پوستها تربیت کند.
آنها حتی نمی‌توانستند در ارسال نامه به خانواده خود از زبان بومی استفاده کنند. از حدود 150هزار کودک بومی در این مدارس 6 هزار نفر به دلایل مختلف جان خود را ازدست دادند که با اعتراضات زیاد بومیان در نهایت این مدارس بسته شدند استفن هاربر نخست وزیر وقت کانادا در مجلس عوام از بومیان عذرخواهی کرد . اما همچنان تبعیض ها در کانادا ادامه دارد به گزارش «اوتاوا نیوز»بین سال 2000 تا 2010 شمار زندانیان بومی 43 درصد افزایش پیدا کرد. برخی از پروژه های اقتصادی بزرگ کانادا بدون توجه به حقوق بومیان در حال انجام است آخرین مورد آن سدی در سال گذشته با بودجه 9 میلیارد بر روی آبشار موسکرات که باعث آلوده شدن آب رودهای مورد استفاده بومیان به سم متیل جیوه می شد. دانشگاه هاروراد در گزارشی ساخت این سد را به مثابه نسل کشی اعلام کرد.
جزییات گزارش جدید
گزارش 1200 صفحه ای اخیر با بودجه 92 میلیون دلار به بررسی دلایل خشونت علیه زنان بومی و بومیان «اینوئیت » و«متیس » می پردازد. برای جمع نمودن مستندات سه سال با بیش از2هزار شاهدعینی مصاحبه شده است. نتایج این گزارش نشان میدهد خطر مرگ یا مفقود شدن زنان بومی دوازده برابر سایر زنان است . ریشه های تبعیض و نسل‌کشی علیه بومیان در این گزارش، استعمار تاریخی و کوتاهی های دولت و نقض مستمر و عمدی حقوق انسانی و بومی آنها عنوان شده است.
«مریون بولر» سرپرست این تیم تحقیقاتی در بیانیه ای گفت: وجه اشتراک قربانیان به حاشیه رانده شدن اقتصادی ، اجتماعی و سیاسی آنهاست و نهادینه شدن نژاد پرستی و زن ستیزی در بافت جامعه کانادا ست . اگر چه سفیدپوستان از آغاز تلاش در محو فرهنگی و سیاسی بومیان داشته اند اما اکنون نتایج این گزارش نشان میدهد برای حل ریشه ای آن این روند باید برعکس شود به عنوان نمونه یکی از 200 توصیه این گزارش آموختن تاریخ بومیان این کشور به مردم کاناداست بهبود تحصیل، تغذیه ، مسکن بومیان و برخورد عادلانه سیستم قضایی کانادا با بومیان است. کمیسیون مستقل حقوق بشر در این مورد نوشت: بسیاری از مردم بومی در شرایطی بزرگ شده اندکه به خشونت عادت کرده اند، در حالی که جامعه کانادا نشان می دهد بی تفاوتی وحشتناک برای رسیدگی به این موضوع است.
زنان بومی
تمرکز اصلی گزارش اخیر بر روی زنان است. اما چرا زنان قربانی اصلی خشونت علیه بومیان کانادا شدند؟ در بخشی از گزارش نهایی آمده است به طور کلی روند استعمار تلاش کرد تا زنان و هویت آنها را تغییر دهد. این کار را از طریق مدارس، نقل مکان وحتی انزوای آنها انجام داد. پروفسور براندا گن در این زمینه می گوید: غیبت زنان و دختران نه تنها اعضای خانواده بلکه کل اجتماع را تحت تاثیر قرار میدهد و امری غیر قابل جایگزین است او دراین مورداضافه نمودزنان به عنوان معلمان، محافظت کنندگان و درمان کنندگان بحرانهای جوامع بومی هستند. گزارش نهایی منتشر شده نیز نتیجه تلاشهای 40 ساله زنان بومی فعال در کانادا بود. دولتهای کانادا نیز به این مساله واقف بوده اند در برنامه دراز مدت خود سعی نمودند زنان و کودکان بومی را هدف قرار دهند. 38 درصد از کل زنان زندانی کانادا زنان بومی هستند اما دولت کانادا به این اکتفا ننموده بود و برای کاهش جمعیت بومیان برنامه های پنهانی در عقیم سازی زنان بومی کانادا انجام داد.
در مهرماه سال گذشته عفو بین الملل خواستار توقف عقیم سازی اجباری زنان بومی کانادا شد. این مساله اولین بار در سال 2015 افشا شد که 4 زن بومی تجربیات خود را از بیمارستانهای استان « ساسکاچوان» اعلام کردند.طبق گزارش عفو بین الملل زنان بومی هنگام مراجعه به بیمارستان برای زایمان بدون اجازه و رضایت آنها لوله های رحمی شان بسته شده است. به برخی دیگر از زنان گفته شده بود اجازه دیدن نوزادشان را ندارند مگر اینکه با عقیم سازی خود موافقت کنند. بنابراین به نظر میرسد این گزارش نتواند به طور موثری خشونت سیستماتیک و برنامه ریزی شده علیه بومیان در کانادا را به طور موثری از بین ببرد چون تلاشهای عمدی و پنهان سیاستمداران کانادا همواره پشتیبان این مساله بوده و علی رغم برخی امیتازات ظاهری که از سال 1960 تا کنون به بومیان داده شده اما همچنان اقدامات مخفی و بدون سرصدا علیه آنها ادامه داشته و در برخی موارد شدید تر شده است. به خصوص وقتی نگرانی دولت کانادا با مسائل ژئوپلتیک نیز پیوند میخورد و از سرنوشتی شبیه استان کبک برای استانهایی که درصد بومیان مانند استانهای ساسکچوان، مانیتوبا و یوتان آنها بیشتر است، هراسان میشود.
