الوقت- مصر ضمن بی‌اعتبار و غیر قانونی دانستن تصمیم اخیر ترامپ در باره قدس، قطعنامه پیشنهادی خود در مورد وضعیت بیت المقدس را به شورای امنیت ارائه داده تا این شورا در این ارتباط تصمیم گیری کند.
همچنین فرانسه، بولیوی، مصر، ایتالیا، سنگال، سوئد، انگلیس و اروگوئه هشت کشوری هستند که از آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل خواسته‌اند تا جلسه شورای امنیت را تشکیل داده و اعضا را از مسائل مربوطه مطلع سازد.
به موجب این سند هر گونه تصمیم‌گیری و تدابیری که ماهیت قدس، وضعیت حقوقی و بافت جمعیتی آن را تغییر دهد غیرقانونی و باطل است و باید لغو شود.
دیپلمات ها در سازمان ملل متحد به خبرگزاری فرانسه گفته اند این قطعنامه که می تواند موافقت ۴ عضو دائمی (فرانسه، بریتانیا، روسیه و چین) و ۱۰ عضو غیر دائمی شورای امنیت را کسب کند، به احتمال زیاد با وتوی آمریکا روبرو خواهد شد.
حتی واکنش نماینده رژیم صهیونیستی در شورای امنیت که با عصبانیت قطعنامه مصر را شدیداً محکوم کرد و آن را تلاشی از سوی فلسطینان برای بازسازی یک واقعیت تاریخی خواند، بطور مشخصی وتوی آمریکا را قطعی کرده است. دانی دانون نماینده رژیم صهیونیستی در سازمان ملل با صدور بیانیه ای در این خصوص مدعی شده است که هیچ رای گیری یا گفتگویی نمی تواند واقعیت مسلم بیت‌المقدس را تغییر دهد. بیت‌المقدس همواره پایتخت اسرائیل بوده و خواهد ماند.
اما آیا با وتوی قطعنامه مصر از سوی آمریکا در شورای امنیت مسئله پایان خواهد یافت؟
بدون تردید در شرایطی که هر چهار عضو دائم شورای امنیت از قطعنامه پیشنهادی مصر دفاع کرده‌اند، وتوی انحصاری این قطعنامه از سوی آمریکا گام بلند واشنگتن به سوی انزوگرایی خواهد بود. به نظر قطعی می رسد که بجز آمریکا، هیچکدام از 15 عضو شورای امنیت با این قطعنامه مخالفت نخواهد کرد و در این شرایط رای مخالف آمریکا و وتوی قطعنامه در مورد فلسطین جز به معنای مسیر جدای واشنگتن از دیگر اعضای شورای امنیت و حتی بنوعی جامعه جهانی نیست.
اما با وتوی قطعنامه از سوی آمریکا کار به پایان نخواهد رسید و انتظار می‌رود این قطعنامه بدلیل حمایت گسترده جهانی پس از رد شدن در شورای امنیت به مجمع عمومی سازمان ملل ارجاع داده شود.
در واقع به منظور سهولت و فوریت در حل مسائلی که صلح بین المللی را به خظر می‌اندازند، در مواردی که شورای امنیت قادر به انجام وظایف خود نیست و اعضای این شورا با انجام وتو از تصویب قطعنامه‌های مهم جلوگیری می‌کنند و شورا در واقع به بن بست برخورد می‌کند، تشکیل اجلاس فوق‌العاده و فوری در مجمع عمومی پیش‌بینی شده‌است.
با این حال براساس منشور سازمان ملل متحد، قطعنامه‌های مجمع عمومی غیرالزام‌آور هستند، هرچند منعکس‌کننده دیدگاه بخش بزرگی از جامعه می باشند.
اما از سوی دیگر تجارب تاریخی متعددی از ورود مجمع عمومی در بحران‌های بین‌المللی وجود دارد که نشان می‌دهد تصمیمات مجمع عمومی نیز می‌تواند بسیار اثرگذار باشند.
از جمله در جریان جنگ کره در نیمه قرن 20 ، هنگامی که شوروی از حق وتوی خود در جهت ایجاد مانع در اعزام نیروهای حافظ صلح به کره استفاده کرد، نماینده آمریکا برای بی‌اثر کردن وتو شوروی، پیشنهاد تصویب قطعنامه اتحاد برای صلح را در مجمع عمومی مطرح نمود که این قطعنامه در ۳ نوامبر ۱۹۵۰ توسط مجمع عمومی تصویب گردید و راه را برای ورود مجمع عمومی و دبیر کل سازمان ملل متحد به قضیه باز کرد.
همچنین در جریان بحران کانال سوئز در ۲۹ اکتبر ۱۹۵۶ که شورای امنیت بر اثر وتوهای پی در پی بریتانیا و شوروی سابق در مقابل یکدیگر از انجام وظایف خود ناتوان شده بود، مجمع عمومی با تشکیل جلسه فوری با تصویب قطعنامه ۱۰۰۱ به طرفین متخاصم دستور آتش‌بس داد و نیروی امداد سازمان ملل متحد را به منظور ایجاد امنیت و نظارت بر آتش‌بس در مصر ایجاد کرد.
تا کنون حداقل در 10 نوبت مجمع عمومی پس از به بن بست رسیدن شورای امنیت در حل بحران‌های بین‌المللی ورود پیدا کرده و تقریبا این ورود با آرای بالای کشورها راه را برای اجرای قطعنامه‌ها همواره ساخته است.
در حال حاضر نیز در شرایطی که تقریبا همه اعضای شورای امنیت از قطعنامه مصر در مورد جلوگیری از تغییر وضعیت شهر بیت المقدس دفاع کرده و با توجه به واکنش‌های جهانی گسترده علیه اقدام ترامپ بسیار محتمل به نظر می‌رسد که با وتوی قطعنامه پیشنهادی مصر با موضوع بیت المقدس در شورای امنیت توسط نماینده آمریکا، این قطعنامه به مجمع عمومی انتقال یافته و در آنجا با رای بالایی به منظور غیرقانونی اعلام کردن تصمیم ترامپ در مورد بیت المقدس به تصویب رسد.
پیش بینی تصویب و تائید قطعنامه بیت المقدس در مجمع عمومی سازمان ملل با توجه به فضای جهانی ضدترامپ و حساسیت افکارعمومی جهان اسلام و حتی کشورهای اروپایی نسبت به مسئله فلسطین، چندان کار مشکلی نیست و در این صورت انزوای آمریکای ترامپ بیش از پیش مشخص خواهد شد. انزوایی که پیش از این نیز با یکجانبه‌گرایی واشنگتن در سایر پیمان‌های بین المللی از جمله معاهد پاریس، برجام، نفتا و... خود را نشان داده بود و حال قرار است این یکجانبه‌گرایی در جریان مسئله فلسطین به انزواگرایی بیشتر واشنگتن منجر گردد.
