به گزارش الوقت به نقل از میدل ایست نیوز ، با صورتی عرق‌کرده و دستانی لرزان، «محمد بلندیان» شهروند ایرانی، ماجرای بازداشت خود توسط نیروهای امریکایی در زندان ابوغریب عراق را 19 سال بعد تعریف می‌کند.
او در گفت وگو با «المیادین» می‌گوید: «در سال 2003، برای زیارت عتبات در کربلا و نجف به عراق رفتم و بعد از زیارت این دو شهر وارد کاظمین شدم. یک شب برای خوردن شام بیرون رفته بودیم و ناگهان صدای گلوله شنیدم، صاحب رستوران گفت بیرون نرو، من عربی بلد نیستم، فکر کردم می‌گوید فورا برو بیرون، یک پلیس در خیابان بود، گفت کجایی هستی؟ گفتم: ایرانی هستم.»
بدین ترتیب او ناگهان از زندان ابوغریب سردرآورد. در آغاز فکر کرد که اتهامش سفر به عتبات مقدس است، اما بعد متوجه شد که به دست داشتن در انفجار مسافرخانه‌ای در بغداد بوده است. به بازداشت‌کنندگانش گفت که در زمان انفجار کجا بوده و این مسئله هیچ ارتباطی با او ندارد، اما کسی به حرفش توجهی نکرد.
او را وارد زندان کردند، اما در لیست اشغالگران امریکایی او فقط یک عدد بود، «ما اسم نداشتیم، هر کسی شماره‌ای داشت و به همان شماره صدایش می‌زدند، شماره را به من دادند و به دستم بستند و گفتند که باید همیشه به دستتان باشد». این دستبند یک سال و 7 ماه در دستان او ماند و شاهد انواع شکنجه‌هایش بود.
بلندیان وقتی درباره شکنجه‌هایش حرف می‌زند انگار همین الان شاهد آنهاست، در حین تعریف آنها گریه‌اش می‌گیرد.
یکی از شکنجه‌های امیدهای واهی بود به اینکه امروز آزاد می‌شود، یا اینکه لباسش را از تنش درآوردند و او را به معنای واقعی کلمه طعمه سگ‌هایشان کردند: «سگ سیاه پایم را گاز گرفت و یک تکه از گوشت پایم را کند، سگ زرد رهایم نکرد، سرباز امریکایی گفت که اگر کاری به سگ داشته باشم مرا می‌کشد، دیگر غش کردم، یک زن امریکایی آوردند که با نیش باز زخم‌هایم را بخیه زد، البته بدون بی‌حس‌کننده، می‌خندید می‌گفت: درد دارد!». اما این بدترین شکنجه نبود.
«یک بار آن‌قدر مرا زدند که استخوانم پهلویم شکست. بعد سرباز امریکایی با پوتین روی کمرم ایستاد و گفت که باید سینه‌خیز تا سلولم بروم. شدت درد قابل توصیف نیست، با پایش به پهلویم می‌زد.»
او می‌گوید که مدام صدای زنی را می‌شنیده که پیش چشم پدر و برادرش شکنجه‌اش می‌کرده‌اند و صدای پدر و مادر را می‌شنیده که خواهش می‌کرده‌اند که بس کنند.
وی می‌افزاید که روبه‌روی سلولش یک سلول انفرادی برای زنان بوده که صدای فریاد آنها به گوش می‌رسید که برای آنکه سربازان امریکایی به آنها تجاوز نکنند، خواهش می‌کردند.
خبرنگار «المیادین» می‌گوید که می‌خواسته سؤالی درباره اینکه آیا به خود بلندیان هم تجاوز شده یا نه، بپرسد، اما در برابر همسر و دو دخترش ترجیح داده چنین سؤالی نکند، «اما در چشمانش انگار پیغامی بود که می‌خواست به دنیا فریاد بزند: امریکا به من تعرض کرد».
بلندیان همین امروز نیز به علت دوره‌های مکرر سینه‌پهلو در زمان بازداشت دچار مشکلات جدی در دستگاه تنفسی است.
12 سال بعد از افشای رسوایی رفتار غیر انسانی با زندانیان در زندان ابوغریب در زمان اشغال بغداد توسط سربازان امریکایی، دادگاه امریکا در سال 2016 تعداد 198 عکس از شکنجه‌هایی که در این زندان انجام شده بود منتشر کرد.
تعدادی از مشهورترین این تصاویر، متعلق به محمد بلندیان است که عریان در برابر حمله سگ‌های وحشی ایستاده است. تصویر دیگر نیز متعلق به یک سرباز زن امریکایی است که می‌خواهد جراحتش را بخیه بزند.
این اولین بار است که بلندیان هویت فردی را که در تصویر آمده فاش می‌کند.
او در صدد شکایت از امریکاست که باعث شد زندگی‌اش زیر و رو شود: «اینها هیچ انسانیتی ندارند، امریکایی‌ها غیر خودشان را آدم نمی‌دانند، فکر می‌کنند فقط خودشان انسان‌اند.»
