الوقت- در آستانه فرارسیدن روز قدس و در کوران تشدید درگیری‌های میان فلسطینیان و رژیم صهیونیستی در مسجدالاقصی بر سر تجاوزات مکرر نظامیان شهرک‌نشینان به این مکان مقدس اسلامی و حمله به نمازگزاران فلسطینی، سازمان همکاری اسلامی بالاخره انفعال خود را کنار گذاشت و در بیانیه‌ای که روز دوشنبه، پس از برگزاری نشست فوق‌العاده در شهر جده عربستان منتشر کرد، خواستار یکپارچه‌سازی تلاش‌های تمامی کشورهای عضو برای دفاع از قدس و مقدسات آن در برابر جنایات اشغالگران اسرائیلی و حمایت از ملت فلسطین در برابر حملات وحشیانه صهیونیست‌ها شد.
همچنین در بیانیه پایانی این نشست، تجاوزات اشغالگران اسرائیلی علیه ملت فلسطین به ویژه در شهر قدس و اقدامات غیرقانونی رژیم صهیونیستی در این شهر با هدف سیطره کامل بر آن و تلاش برای تغییر وضعیت تاریخی و قانونی حاکم بر قدس و مسجد مبارک الاقصی محکوم شد.
کشورهای عضو سازمان همکاری اسلامی در این بیانیه مسئولیت هرگونه پیامد تجاوزات و اقدامات غیرقانونی اشغالگران در بیت‌المقدس از جمله تلاش برای تقسیم زمانی و مکانی مسجد الاقصی را متوجه دولت رژیم صهیونیستی دانسته و خواستار توقف فوری این اقدامات خطرناک و نامشروع شدند.
اگرچه لحن بیانیه سازمان کنفرانس اسلامی تقریباً تند و کاملاً در حمایت از فلسطینیان است اما پرسش این است که چرا چنین بیانیه‌های به تغییر شرایط در تحولات فلسطین نمی‌انجامد؟
نیش بی‌زهر سازمان کنفرانس اسلامی
سازمان کنفرانس اسلامی با عضویت 57 کشور اسلامی از قاره‌های مختلف در آسیا، آفریقا، اروپا و دریای کارائیب و با جمعیتی در حدود 1.5 میلیارد نفر، یکی از بزرگترین سازمان های بین‌دولتی و احتمالاً دومین سازمان پس از سازمان ملل متحد محسوب می‌شود. علیرغم حجم وسیع نمایندگی کشورها، اما سازمان کنفرانس اسلامی از قدرت تأثیرگذاری بالایی برای حمایت از فلسطین، به عنوان موضوع نخست و محوری جهان اسلام، برخوردار نبوده است.
این در حالی است که با یک مرور تاریخی می‌توان فهمید که مسئله فلسطین و تجاوز صهیونیست‌ها به مسجد الاقصی در قدس اشغالی، دلیل وجودی تأسیس سازمان کنفرانس اسلامی در سال 1969 بود که بعداً به «سازمان همکاری اسلامی» تبدیل شد.
در 21 اوت 1969، هنگامی که یک یهودی متعصب ساختمان مسجدالاقصی را به آتش کشید، خسارت زیادی به مسجد الاقصی وارد شد. این اقدام تروریستی واکنش‌های گسترده را در سراسر جهان اسلام در پی داشت و خشم امت اسلامی را برانگیخت. در همان روز، مفتی اعظم بیت المقدس با سران کشورهای مسلمان تماس گرفت و از آنها درخواست کرد که یک اجلاس اضطراری اسلامی برای بحث در این مورد تشکیل دهند.
در پی فراخوان مفتی اعظم بیت المقدس، حسن دوم پادشاه مراکش از سران کشورهای مسلمان برای یک نشست اضطراری در رباط دعوت کرد و در نتیجه، اولین اجلاس سران کشورهای اسلامی در سپتامبر 1969 در رباط تشکیل شد.
بر همین اساس یکی از اصول اولیه اساسنامه تشکیل سازمان کنفرانس اسلامی به موضوع «حمایت از مردم فلسطین برای استفاده از حق تعیین سرنوشت خود و ایجاد کشور مستقل خود با پایتختی بیت المقدس شرقی و در عین حال حفاظت از شخصیت تاریخی و اسلامی آن و همچنین اماکن مقدس در آن» اختصاص یافته است.
حتی کمیته قدس یکی از چهار کمیته اصلی سازمان همکاری اسلامی می‌باشد که مقر آن در رباط و به ریاست پادشاه مراکش است.
با این حال همچنان که گفته شد بیانیه‌های سازمان کنفرانس اسلامی در محکومیت رژیم صهیونیستی اکثراً از حد اعلام موضع فراتر نرفته و منجر به اقدامات عملی برای واداشتن صهیونیست‌ها به عقب‌نشینی از تجاوزگری‌ها نشده است. این در حالی است که همانطور که گفته شد سازمان کنفرانس اسلامی با جمعیت زیاد و حضور پرشمار کشورهایی از سراسر کره زمین، پتانسیل‌های قابل ملاحظه‌ای در عرصه امکان ارسال کمک‌های نظامی و اقتصادی به فلسطنیان و یا حمایت از آرمان ملت فلسطین، ضدیت با اشغالگری و محکومیت آپارتاید سیستماتیک صهیونیسم در سازمان‌های بین‌المللی برخوردار است که متأسفانه تاکنون فعال نشده اند.
در واقع تمامی بیانیه‌های این سازمان به اندازه یک موشک پرتاب شده از سوی جنبشهای مقاومت فلسطینی در واداشتن صهیونیست‌ها به عقب‌نشینی تأثیر نداشته است.
اما از طرف دیگر ناتوانی و عدم تمایل سازمان کنفرانس اسلامی برای محکومیت اقدام خیانتکارانه و ضداسلامی و ضدفلسطینی عادی‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی از سوی برخی رژیم‌های مرتجع عربی، در کند کردن چاقوی بیانیه‌ها و قطعنامه‌های ضداسرائیلی تأثیر مضاعفی نیز بر جای گذاشته است.
مطمئناً در وضعیتی که سفرای کشورهای عربی در ضیافت شام وزیر خارجه رژیم صهیونیستی در عمق سرزمین‌های اشغالی حضور می‌یابند و جام های شراب را برهم می زنند، هرگونه امیدواری در مورد نگرانی رژیم از بیانیه‌های تند سازمان کنفرانس اسلامی را از بین می برد.
