پایگاه تحلیل الوقت - برخی کشورهای غربی اعلام کرده اند که رویداد ورزشی المپیک پکن را تحریم سیاسی می کنند.
در تازه ترین مورد از این اقدام، کانادا هم به جمع تحریم کنندگان دیپلماتیک بازی‌های المپیک چین پیوست و «جاستین ترودو»؛ نخست وزیر کانادا در نشست خبری خود اعلام کرد و گفت اوتاوا تصمیمی برای اعزام هیئت دیپلماتیک سیاسی به بازی‌های زمستانی چین ندارد.
ترودو گفت که فکر نمی‌کند این تصمیم «برای چین غافلگیرکننده باشد». او گفت: «ما در طول سال‌های گذشته نگرانی عمیق خود را در مورد نقض حقوق بشر کاملاً روشن کرده‌ایم و این ادامه ابراز نگرانی عمیق خود در مورد نقض حقوق بشر است.»
جا پای آمریکا
تصمیم کانادا برای تحریم دیپلماتیک المپیک زمستانی چین پس از تصمیم مشابه توسط آمریکا، استرالیا و انگلیس اعلام می‌شود.
بوریس جانسون نخست وزیر انگلیس نیز روز چهارشنبه در نشست پارلمان این کشور اعلام کرد که لندن وزیران خود را برای شرکت در المپیک زمستانی به پکن نخواهد فرستاد.
پیش تر نیز اعلام شده بود که استرالیا در دنباله روی از سیاست‌های چین هراسانه آمریکا، از بایکوت دیپلماتیک المپیک زمستانی پکن خبر داده است. این تصمیم از سوی اسکات موریسون، نخست وزیر استرالیا اتخاذ شد.
موریسون مدعی شد که به دنبال ایجاد کانال‌های دیپلماتیک با چین برای گفتگو در باب اتهامات حقوق بشری علیه پکن است، حال آنکه کانبرا از محدودیت‌های اعمال شده علیه کالاهای تجاری خود نیز ناراضی است.
اولین کشوری تحریم سیاسی المپیک چین را اعلام کرد، آمریکا بود. واشنگتن با دستاویز قرار دادن ادعاهای حقوق بشری علیه چین، اعلام کرد که فقط ورزشکاران این کشور در المپیک زمستانی پکن مشارکت می‌کنند و دیپلمات‌های واشنگتن، این رویداد ورزشی را تحریم خواهند کرد.
چین هم در مقابل اعلام کرد که اصلاً دعوتنامه‌ای برای دیپلمات‌های آمریکایی ارسال نشده، حال آنکه بهتر است واشنگتن از سیاسی کردن رویداد ورزشی المپیک اجتناب کند.
پکن همچنین هشدار داد که آمریکا بهای این تصمیم را که با واکنش قاطعانه چین همراه خواهد بود؛ می‌پردازد.
ورزش سیاسی شده
این نخستین بار نیست که امریکا مسائل سیاسی را وارد رویداد های غیرسیاسی و ورزشی می کند. در دوران جنگ سرد نیز آمریکا در حالی که در رقابت با شوروی بود، مسائل ورزشی را پیش می کشید و تلاش می کرد از ورزش را تحت الشعاع مسائل و اختلافات سیاسی خود با مسکو قرار دهد.
حتی در سال های اخیر نیز آمریکا تلاش داشته از طریق کانال های سیاسی اقداماتی را علیه ورزش ایران انجام دهد که نمونه بارز آن در رقابت های جام جهانی کشتی در فروردین 1397 دیده شد. در آن سال جام جهاني كشتي آزاد با حضور ۸ تيم امريكا، هند، مغولستان، قزاقستان، ژاپن، گرجستان، آذربايجان و كوبا در ايالت آيووا كشور امريكا آغاز شد. پيش از ان قرار بود تيم‌هاي ايران و روسيه در اين رقابت‌ها حاضر شوند كه ايران به دليل برخی مشكلات در فدراسيون جهانی کشتی مجبور شد که انصراف خود را از حضور در اين رقابت‌ها اعلام كند و روسيه نيز به دنبال تنشهاي شديد سياسي دولت روسيه با امريكا و چند كشور اروپايي موفق به دريافت ويزا براي حضور در اين رقابت‌ها نشد و تيم‌هاي مغولستان و هند به جاي تيم‌هاي ايران و روسيه در اين رقابت‌ها حاضر شدند.
بنابراین سایه سیاست همیشه بر ورزش جهانی بویژه در حوزه‌هایی که آمریکا نیز حضور دارد، سنگینی می کند.
اروپای نگران
با وجود آن که تا کنون کانادا و استرالیا به همراه انگلیس از آمریکا پیروی کرده و المپیک پکن را تحریم دیپلماتیک اعلام کرده اند، اما درباره پیروی اتحادیه اروپا و کشورهای اروپایی از آمریکا برخی تردیدها وجود دارد.
برخلاف آمریکا؛ اتحادیه اروپا از تشدید تنش بیشتر با چین خودداری می کند و در این ارتباط خویشتنداری بیشتری به خرج می دهد. این خویشتنداری بیشتر اروپا در برابر چین از آن جهت است که اروپا از نظر جغرافیایی ارتباط نزدیکی با چینی ها دارد و به طور کلی تشدید تنش ها با پکن را چندان به نفع خود نمی داند.
از سوی دیگر، اتحادیه اروپا ترجیح می دهد که بجای پیروی از آمریکا در موضوعات پرتنش با چین، نوعی میانجی گری را از خود نشان دهد و مواضع نرم تری بروز دهد. این موضوع گیری اتحادیه اروپا البته با چراغ سبز آمریکا هم همراه است و واشنگتن می داند که اروپا نقش یک سوپاپ اطمینان را در تشدید تنش غرب با چین ایفا می کند.
براین اساس شاید چند کشور محدود اروپایی نیز در تحریم دیپلماتیک المپیک چین از آمریکا پیروی کنند، اما احتمال کمتری وجود دارد که اتحادیه اروپا به صورت مستقل از آمریکا پیروی کند و المپیک چین را تحریم سیاسی کند.
