با توجه به باران خیز بودن نواحی که این اردوگاه‌ها در آن واقع شده‌اند و نبود آب آشامیدنی، این پناه‌جویان آب آشامیدنی خود را از آب‌های جمع‌شده در گودال‌ها تأمین می‌کنند، این عوامل خطر بیماری‌هایی که از طریق آب شیوع می‌یابد را افزایش می‌دهد. بارش باران به‌صورت ممتد شرایط زندگی سختی را برای این پناه‌جویان ایجاد کرده است. یکی دیگر از مشکلات، نبود پوشاک کافی می‌باشد؛ این درحالی‌ست بنگلادش، یکی از بزرگ‌ترین تولید کنندگان پوشاک در جهان است.
به گزارش الوقت در چند سال اخیر اقدامات جنایت‌بار و غیرانسانی دولت بودایی میانمار علیه مسلمانان ایالت آراکان، موجب مهاجرت آنها به‌سوی بنگلادش شده است. البته به صورتی که ناظزان بین المللی از امکان بروز بحران انسانی در صورت تداوم شرایط کنونی یاد کرده اند.
وضعیت پناهندگان آراکانی در بنگلادش:
آوارگان در ناحیه مرزی حد فاصل بنگلادش و میانمار اسکان یافته‌اند. وضعیت این پناه‌جویان و همچنین وضعیت اردوگاه‌ها بسیار وخیم گزارش شده است. بر اساس همین گزارش‌ها هزاران نفر در استان راخین یا در مرز میانمار و بنگلادش گرسنه و گرفتارند و از نیازهای اولیه همچون دارو و آب آشامیدنی محروم‌اند.
«عبدالرحیم ابوطاهر»، نائب رییس اتحادیه انجمن‌های روهینگیا در مورد تعداد آوارگان اظهار داشت: «در حال حاضر، 500 هزار پناهنده روهینگیایی در بنگلادش زندگی می‌کنند که شرایط زندگی بسیار غم‌انگیز و دشواری دارند».
یونیسف در 28 مهرماه سال جاری وضعت کودکان آراکانی را بسیار تأسف‌بار توصیف کرد. سخنگوی یونیسف اعلام داشت: «حدود 15 هزار کودک یتیم در میان پناهندگان مسلمان روهینگیایی میانمار به بنگلادش وجود دارند.» کمبود منابع غذایی (شیر، شیر خشک و ...) و همچنین شرایط نامناسب زیستی باعث ایجاد سوءتغذیه سرتاسری میان نوزادان تازه به دنیا آمده شده است. به گزارش شاهدان عینی میزان مرگ میر نوزادان و کودکان در حال رشد است. سازمان کمکی "Save the children" درباره یک فاجعه انسانی در چنین شرایطی هشدار داده است.
از مشکلات دیگر این کمپ می‌توان به تولد کودکان یتیم و یا کودکان حاصل از تجاوز نظامیان میانمار به دختران و زنان آراکانی اشاره کرد. همچنین رشد جمعیت از طریق زادوولد باعث نگرانی مقامات بنگلادش شده است. عدم آگاهی از شیوه‌های جلوگیری از بارداری یکی از دلایل این زادوولد است لذا دولت بنگلادش درصدد است طرح اقیم سازی – البته به‌صورت داوطلبانه- را میان پناه‌جویان اجرا نماید. این امر در نتیجه عدم ارائه خدماتی مانند آموزش به اقلیت روهینگیا از سوی دولت میانمار می باشد که آنها را مهاجران غیرقانونی می‌داند و حقوق شهروندی آنها را سلب کرده است.
علاوه بر مشکلات فوق، یکی از مهم‌ترین مسائل تعداد زیاد سالمندان، نوزادان و کودکان میان پناه‌جویان است. کمبود دارو و نبود وضعیت بهداشتی مناسب باعث ایجاد خطر رشد و گسترش بیماری‌های واگیردار شده است. همچنین با توجه به باران خیز بودن نواحی که این اردوگاه‌ها در آن واقع شده‌اند و نبود آب آشامیدنی، این پناه‌جویان آب آشامیدنی خود را از آب‌های جمع‌شده در گودال‌ها تأمین می‌کنند، این عوامل خطر بیماری‌هایی که از طریق آب شیوع می‌یابد را افزایش می‌دهد. بارش باران به‌صورت ممتد شرایط زندگی سختی را برای این پناه‌جویان ایجاد کرده است. یکی دیگر از مشکلات، نبود پوشاک کافی می‌باشد؛ این درحالی‌ست بنگلادش، یکی از بزرگ‌ترین تولید کنندگان پوشاک در جهان است. به‌علاوه تداوم بارش باران و خیسی زمین شرایط را برای احداث سرپناه توسط پناه‌جویان را تقریباً ناممکن می‌سازد لذا بسیاری از این آوارگان اغلب مواقع زیر بارش باران هستند و یا سرپناه‌های آنها قادر نیست مانع از ورود آب گردد.
در این شرایط کشور بنگلادش قادر نیست به‌تنهایی به این جمعیت نیم میلیون نفری کمک رسانی نماید. همچنین این کشور به‌شدت نگران بحران‌های احتمالی در کشور خود است. در همین راستا پلیس بنگلادش به هیچ وجه اجازه خروج این پناه‌جویان را نمی‌دهد و حتی آنها حق اسکان در منازل آشنایان بنگلادشی خود را نیز ندارند، این اردوگاه‌ها همچون زندانی بزرگ جلوه می‌کند. با توجه به کمک‌های انساندوستانه کشورهای مسلمان اما هنوز کمبودهای عظیمی در این کمپ‌ها وجود دارد و رفع آن نیازمند اجماعی جهانی‌ست که از سوی غرب تمایل آن‌چنانی برای رفع این نیازها وجود ندارد.
در همین راستا شیخ حسینه نخست وزیر بنگلادش خواستار پایان خشونت‌ها و ایجاد مناطق امن در داخل خاک میانمار برای بازگشت مسلمانان روهینگیا شده است.
مواجهه کشورهای غربی و نهادهای بین‌المللی با بحران آوارگان آراکانی:
سازمان ملل و دول غربی در ابتدا تمایلی به توجه به بحران مسلمانان میانمار نداشتند و آن را مسئله داخلی کشور میانمار توصیف می‌نمودند. این درحالی‌ست که دول غربی و نهادهایی چون نوبل از آنجا که در مواردی چون اهدای جایزه صلح نوبل به سوچی رهبر بوداییان میانمار و یا اهدای مدال کنگره در سال 2007 به دالایی لاما رهبر افراطی بوداییان تبت توسط بوش پسر از جریان افراطی بودایی حمایت کرده‌اند، مورد انتقادند. رژیم صهیونیستی نیز به‌دلیل تداوم فروش تسلیحات نظامی به میانمار در میان موج جهانی مخالفت با اقدامات ارتش میانمار مورد انتقاد شدید قرار گرفته است.
به‌علاوه با فراگیر شدن و رسانه‌ای شدن بحران مسلمانان میانمار دول غربی و سازمان‌های بین‌المللی عمدتاً سعی کردند با محکومیت ضمنی و ارائه گزارش‌ها و اعلام تأسف، از خود رفع مسئولیت کنند. شورای امنیت در ماه گذشته اعلام کرد که قرار است نشستی را برای بحث در باره‌ی بحران میانمار برگزار کند. پیش از این نیز دو جلسه غیرعلنی با محوریت وضعیت میانمار برگزار شده بود. این درحالی‌ست سازمان دیده‌بان حقوق بشر با انتقاد از شورای امنیت اظهار داشته بود که نشست غیرعلنی دردی را از مردم آراکان دوا نمی‌کند و این امر به‌نوعی چراغ سبزی برای تداوم اقدامات دولت میانمار در جنایات خود علیه مسلمانان این کشور بوده است.
با توجه به عدم تمایل غرب و نهادهایی چون سازمان ملل و یونیسف، صرفاً وفاق کشورهای مسلمان تنها راه چاره برای بهبود وضعیت مسلمانان آراکان می‌باشد. چراکه عمده کاری که از این دولت‌ها و سازمان‌ها دیده شده، اعلام تأسف و دعوت به خویشتن داری بوده است؛ باید این پرسش را مطرح ساخت که اگر بجای اقلیت مسلمان، علیه جمعیت مذهبی دیگری این جنایات روی می‌داد آیا باز هم رفتار سازمان‌ها و دولت‌های مدعی دفاع از حقوق بشر اینچنین منفعلانه بود و یا نوع دیگری از واکنش را از سوی این دولت‌ها و نهادها شاهد بودیم؟
