به گزارش الوقت، اعلام نام «ماریا کورینا ماچادو»، رهبر مخالفان ونزوئلا به عنوان برنده جایزه صلح نوبل انتقادات گسترده‌‍ای را به همراه داشته است. این اولین بار نیست که کمیته صلح نوبل برای انتخاب‌هایش با انتقاد روبرو می‌شود. در ادامه به برخی از انتخاب‌های جنجالی جایزه صلح نوبل خواهیم پرداخت:
1- هنری کیسینجر و لو دوک تو (۱۹۷۳)
کیسینجر دیپلمات ارشد آمریکایی در دوران جنگ سرد بود. او این جایزه را به همراه مذاکره‌کننده ویتنام شمالی، لو دوک تو (اال سی تی)، به خاطر مذاکراتی که منجر به توافق پاریس در سال ۱۹۷۳ شد، به طور مشترک دریافت کرد. ال سی تی از دریافت جایزه خودداری کرد زیرا گفت صلح واقعی فرا نرسیده است و جنگ هم ادامه یافت.
منتقدان دریافت جایزه توسط کیسینجر را هم مورد نقد قرار دادند و به نقش کیسینجر در سیاست خارجی آمریکا و انجام عملیات مخفی و حمله به غیرنظامیان در مکان‌هایی مانند کامبوج و شیلی انتقاد کردند.
2- انور سادات و مناخیم بگین (۱۹۷۸)
سادات (مصر) و بگین (اسرائیل) برای توافق کمپ دیوید که منجر به صلح رسمی بین مصر و اسرائیل شد، برنده جایزه صلح نوبل شدند. با این حال توافق مصر و اسرائیل بسیاری از مسائل را برای فلسطینی‌ها و کشورهای همسایه حل‌نشده باقی گذاشت. منتقدان گفتند که جایزه برای سادات و بگین عادلانه نبود، چون مسئله فلسطین حل نشده باقی ماند.
3- یاسر عرفات، شیمون پرز و اسحاق رابین (۱۹۹۴)
این سه نفر جایزه صلح نوبل را بخاطر توافق اسلو دریافت کردند، اما توافق اسلو بسیار شکننده و بی نتیجه بود و در مراحل بعد از هم پاشید و خشونت علیه فلسطینی‌ها بازگشت. این جایزه نشان داد که کمیته صلح نوبل صرفا رویدادهای آنی را مدنظر قرار می‌دهد نه نتایج بلندمدت!
4- باراک اوباما (۲۰۰۹)
اوباما در اوایل ریاست جمهوری خود «به خاطر تلاش‌هایش برای تقویت دیپلماسی» برنده جایزه صلخ نوبل شد. این اقدام بسیاری را شگفت‌زده کرد زیرا او تازه به عنوان رئیس جمهور ایالات متحده شروع به کار کرده بود و اقدامات نظامی بعدی آمریکا، حملات پهپادی و نحوه برخورد آمریکا با شهروندان سوری، منتقدان را به این استدلال سوق داد که کمیته به جای اجرای صلح به وعده‌ها پاداش داده است.
5- آنگ سان سوچی (۱۹۹۱)
سوچی زمانی در سراسر جهان به عنوان نماد صلح علیه حکومت نظامی در میانمار شناخته می‌شد. او در حالی که در حصر خانگی بود، پیروز انتخابات شد، اما سالها بعد، او و دولتش به عنوان رهبران میانمار به دلیل نحوه برخوردشان با مسلمانان روهینگیا با انتقادات شدید بین‌المللی روبرو شدند. تغییر رویکرد سوچی از یک فعال سیاسی بازداشت‌شده به یک رهبر سیاسی سرکوب گر باعث شد بسیاری از مردم خواستار پس گرفتن جایزه نوبل از او شوند.
6- خوان مانوئل سانتوس (۲۰۱۶)
رئیس جمهور کلمبیا به خاطر مذاکره برای توافق با شورشیان فارک و پایان دادن به دهه‌ها خشونت، جایزه صلح نوبل را دریافت کرد. اما او در یک همه‌پرسی ملی این توافق را رد کرد و خشونت دوباره به کلمبیا بازگشت. مورد سانتوس نشان داد که جایزه صلح نوبل در مواردی به کسانی رسیده که نتیجه فعالیت‌شان مبهم است.
7- اتحادیه اروپا (۲۰۱۲)
کمیته صلح نوبل جایزه خود را در سال 2012 به خاطر کمک به حفظ صلح در اروپای پس از جنگ به اتحادیه اروپا اعطا کرد. بسیاری اعطای جایزه برای یک نهاد سیاسی و بوروکراتیک بزرگ بجای افراد را عجیب دانستند، به خصوص در زمانی که اتحادیه اروپا با مشکلات داخلی بزرگی روبرو بود.
8- حذف مهاتما گاندی (۱۹۴۸)
مهاتما گاندی چندین بار نامزد جایزه صلح نوبل شده اما هرگز جایزه‌ای نگرفته است. در سال ۱۹۴۸، سالی که او ترور شد، کمیته نوبل تصمیم گرفت جایزه را اهدا نکند و گفت که برساس اساسنامه، اعطای جوایز پس از مرگ ممنوع است و هیچ نامزد زنده‌ای با معیارهای آنها مطابقت ندارد. این حذف همچنان به عنوان یکی از قابل توجه‌ترین غایبان جایزه نوبل مورد بحث قرار گرفته است.
