الوقت- کشورهای پادشاهی حاشیه خلیج‌فارس به دلیل ساختار سیاسی و پیشینه تاریخی خود امنیت را مساوی حضور قدرت‌های خارجی در منطقه می‌دانند. از همین رو به علت کاهش تمرکز سیاست خارجی آمریکا در منطقه در دوران اوباما و همچنین رویکرد نامشخص ترامپ در تقبل هزینه های امنیتی در خلیج فارس، اعراب برای پر کردن این خلاء امنیت به سمت کشورهای دیگری مانند انگلیس کشیده شده اند. در این راستا انگلیس تلاش کرده است در چارچوب منافع ملی و روابط سنتی و نفوذ قدیمی خود در منطقه دست به اقدامات بزند.
اما واقعیت این است که برنامه های لندن برای تقویت روابط نظامی با اعراب حاشیه خلیج فارس، باعث ابهام بیشتر در نیل به امنیت بومی در خلیج‌فارس می شود. حضور انگلیس در منطقه حتی اگر همچون دهه های قبل از سال 1971 نباشد، منجر به افزایش صف‌بندی‌های منطقه‌ای، تشدید رقابت‌های تسلیحاتی میان کشورهای عرب شورای همکاری خلیج‌فارس و تداوم معمای امنیتی در منطقه می‌شود.
امنیت وارداتی خاورمیانه را وارد سیکل بی ثباتی خواهد کرد؛ چراکه این امنیت در جهت منافع قدرت‌های بیرونی بوده و پویش‌های داخلی امنیت‌ساز را در بافت منطقه خنثی و امنیت هدفمند را برای تأمین و تداوم منافع غربی‌ها و همین‌طور بقای سیستم‌های سیاسی عربی دنبال کرده است.
از دیگر عواقب حضور نظامی نیروهای خارجی ازجمله انگلیس در منطقه، ابهام و تیرگی بیشتر چشم‌انداز دموکراسی، حقوق بشر و توسعه انسانی در منطقه خاورمیانه است. دولت‌های رانتیر در قالب نظام‌های پادشاهی در خلیج‌فارس برای تداوم حکومت‌های اقتدارگرایانه خود علاوه بر نفت و خرید تسلیحات، بیشتر از همه‌چیز به حمایت‌های خارجی تکیه دارند و این مسئله باعث استقلال و شکاف بیشتر آنها از ملت‌هایشان می‌شود. در این وضعیت دولت‌های منطقه بیش از هر زمان دیگر امنیت خود را به پایگاه‌های نظامی کشورهای خارجی گره می‌زنند و نیازی به پاسخگویی، شفافیت، دموکراسی، احترام به افکار عمومی و... نمی‌بینند. در این چارچوب آنچه اهمیت می‌یابد ضرورت حفظ سیستم‌های سیاسی کشورهای میزبان پایگاه‌های نظامی خارجی است و امنیت دولت بر آزادی، خودشکوفایی و امنیت اجتماعی ترجیح داده می‌شود و این به معنای خداحافظی با شاخص‌های امنیت انسانی است.
براین اساس افزایش سرکوب گروه‌های ترقی‌خواه و مخالف نظام‌های پادشاهی در کشورهای عربی از جمله گروه‌های اخوانی و همین‌طور گروه‌های اسلامی شیعه در شرق عربستان و بحرین قابل پیش‌بینی خواهد بود. در این صورت رادیکالیسم در میان گروه های اپوزیسیون شدت می یابد که می تواند نقطه شروعی برای همان سیکل بی ثباتی در منطقه باشد.
