طبیعتاً پیشرفت ایران در عرصه های علمی بزرگی همچون صنعت هسته‌ای و صنعت فضایی که از علوم پیشرو و تحت انحصار قدرت‌ها محسوب می شوند موجب تقویت قدرت وجایگاه بین المللی ایران و در نتیجه تلاش دیگر کشورهای منطقه برای گام نهادن در مسیر استقلال سیاسی و علمی شود که این امر به هیچ وجه مطلوب دول غربی نیست
الوقت- جهان در دوران کنونی شاهد جهش بزرگ تکنولوژیک است که در فواصل زمانی کوتاه صورت می‌گیرد و این امر رقابتی گسترده را میان کشورها و شرکت‌های تجاری برای دست یافتن به دانش‌ها و تکنولوژی‌های جدیدتر و کارآمدتر درانداخته است. دلیل این امر قابلیت گسترده تولید ثروت و قدرت از تکنولوژی برای کشورها در دنیای فناوری‌ها است. در این میان اگرچه کشورهای غربی که چندین قرن پیشتر از سایر ملل، مدرنیته و صنعتی شدن را تجربه کردند و به همین خاطر در تولید علم پیشرو هستند اما با این وجود طی دهه های اخیر برخی دیگر از کشورها در جهان سوم توانسته اند فاصله خود را با کشورهای پیشرفته کاهش داده و مسیر مستقل توسعه خود را بپیمایند که به دولت های شرق اسیا نمونه های بارز چنین تجربه‌ای هستند. موضوعی که موجبات تقویت دیدگاه‌های مبتنی بر افول جایگاه هژمونی غرب در آینده نزدیک شده است و درست به همین دلیل شاهد تقابل جویی رقبا در محیط بین المللی هستیم.
در واقع کشورهای قدرتمند برای سلطه بیشتر بر جهان به فکر قدرت سخت و نظامی نیستند. تغییر گفتمان از قدرت سخت به قدرت نرم،تغییری است که یکی از زمینه های به وقوع پیوستن آن صنعت فضایی است. این صنعت نیز مثل تمام وجوه قدرت سازی برای یک کشور صحنه رقابت و کشمکش بین فعالان این حوزه است. در زمینه رقابت بر سرفضا کشورهای آمریکا و روسیه از پیشینه طولانی برخوردار هستند با این وجود چین، اتحادیه اروپا و ژاپن از دیگر کشورهای هستند که در این زمینه در چند سال گذشته به موفقیت های زیادی دست پیدا کرده اند. ماهواره های تعیین موقعیت و ناوبری(جی پی اس)، ماهواره های مخابراتی، نظامی و سنجش از راه دور از جمله ماهواره های هستند که در این صحنه فضایی زمینه قدرت را فراهم می کنند.
با این وجود طی یک دهه گذشته ایران نیز توانسته است با استفاده از ظرفیت‌های داخلی دانشمندان و بر پایه بومی‌سازی صنعت فضایی، به این باشگاه انحصاری و بسیار پیچیده وارد شود. از سال 1382 به بعد، رسما فعالیت فضایی ایران وارد فاز گسترده و وسیع تحقیقات علمی — پژوهشی و تولید ماهواره و ماهوارهبرهای متنوع شده است. اکنون اما جمهوری اسلامی ایران هشتمین کشور جهان در تولید و ساخت ماهواره و پرتاب به فضاست و تاکنون پرتاب‌های متنوعی به فضا صورت داده و ایران موفق شده که ماهواره‌ها و کاوشگرهای خود را در مدار زمین و زیرمدار زمین، با موفقیت قرار دهد.
اشاعه موشکی، اسم رمز مقابله با پیشرفت ایران
طی روزهای گذشته تلاش ایران برای ورود به عرصه جدیدی از صنعت فضایی که قرار دادن اولین ماهواره کاربردی به منظور سنجش از دور و انجام عملیات عکسبرداری با نام «پیام امیرکبیر» بود، با موجی از فضاسازی های رسانه ای تبلیغاتی علیه برنامه فضایی ایران رو به رو شد که آغازگر این موج سیاسی و رسانه ای مقامات رژیم صهیونیستی و آمریکا بودند که برای سرپوش گذاشتن بر واقعیت ضدیت خود با پیشرفت‌های علمی ایران، سعی کردند تا برنامه فضایی تهران را بخش دیگری از برنامه موشکی بالستیکی جلوه دهند.
نتانیاهو که در مراسم آغاز به کار «آویو کوخاوی» به عنوان رئیس جدید ستاد مشترک ارتش رژیم صهیونیستی صحبت می‌کرد، گفت: «ایران دروغ میگوید. پرتاب ماهواره‌بر، اولین گام در جهت ساخت موشک‌های بالستیک قاره‌پیما است و آنها با پرتاب ماهواره‌بر، دارند شلیک موشک دوربرد را آزمایش می‌کنند.»
پس از این واکنش نتانیاهو در اقدامی مشابه فرانسه و آمریکا نیز مواضعی یکسان اتخاذ کردند. «اگنس ون درمول» سخنگوی وزارت خارجه فرانسه ضمن محکوم کردن پرتاب ماهواره پیام ادعا کرد: «برنامه موشکی ایران، منبعی برای نگرانی جامعه بین‌الملل است». وی همچنین مدعی شد: «ما از ایران می‌خواهیم آزمایش‌های جدید موشک بالستیک که برای داشتن توانایی حمل کلاهک هسته‌ای طراحی شده‌اند، از جمله ماهوارهبرهای فضایی را انجام ندهد و ایران را به احترام گذاشتن به تعهداتش در قبال قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل فرا می‌خوانیم». همچنین مایک پمپئو صنعت ساخت ماهواره‌برها در ایران را نقض قطعنامه 2231 دانست که از ایران «می‌خواهد» فعالیت‌های مرتبط با موشک‌های بالستیک را متوقف کنند.
همچنین پیش از این و در اوایل ماه جاری، جان بولتون مشاور امنیت ملی کاخ سفید به ایران در خصوص پرتاب سه ماهواره فضایی هشدار داد و آنها را به‌عنوان بهانه‌ای برای آزمایش تکنولوژی‌های موشکی که برای حمل کلاهک هسته‌ای و حمله به ایالات‌متحده و دیگر کشورهاست، توصیف کرد.
اما همزمان با این فضاسازی‌ها روز گذشته خبرگزاری رویترز به نقل از دیپلمات های اروپایی گزارش داد نمایندگان کشورهای اتحادیه اروپا در تهران در دیدار با مقامات وزارت خارجه ایران تهدید کرده‌اند که دیگر برنامه موشکی بالستیک این کشور را تحمل نخواهند کرد و درصدد اجرای تحریم‌های علیه برنامه موشکی ایران هستند.
اما آیا در واقعیت امر مخالفت غرب با برنامه فضایی ایران به دلیل نگرانی از تولید سلاح هسته ای است؟ مسلماً پاسخ این پرسش منفی است. نخست اینکه امروزه و پس از پایمال شدن توافق هسته‌ای توسط آمریکا، جهان به خوبی این موضوع را دریافته است که فشارهای غرب علیه تهران به بهانه هسته ای تنها بهانه جویی برای مخالفت با پیشرفت ایران به عنوان کشوری مستقل و مخالف حضور و تسلط قدرت‌های امپریالیستی بر اوضاع منطقه حساس خاورمیانه بوده است. در تمامی گزارش های سازمان انرژی اتمی پایبندی ایران به تعهدات خود مورد تایید قرار گرفته و در مقابل کشورهای غربی از انجام تعهدات خود سر باز زده‌اند.
طبیعتاً پیشرفت ایران در عرصه های علمی بزرگی همچون صنعت هسته‌ای و صنعت فضایی که از علوم پیشرو و تحت انحصار قدرت‌ها محسوب می شوند موجب تقویت قدرت وجایگاه بین المللی ایران و در نتیجه تلاش دیگر کشورهای منطقه برای گام نهادن در مسیر استقلال سیاسی و علمی شود که این امر به هیچ وجه مطلوب دول غربی نیست. از اینرو ارتباط دادن برنامه فضایی به برنامه موشکی (که برنامه موشکی نیز کاملاً مشروع و از لحاظ حقوق بین الملل قانونی است) عملاً جز نگرانی این دولت‌ها از توسعه تکنولوژیک مستقل ایران نیست چنانکه گزارش رسانه های غربی حاکی از مخالفت نهادهای نظامی و علمی آمریکا با تفسیر مقامات سیاسی این کشور از برنامه فضایی ایران می باشد.
بنا بر این گزارش روزنامه نیویورک تامیز، یک مقام ارشد آمریکایی به این رسانه خبر داد، «پنتاگون و سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا با تفسیر آقای پامپئو درباره تهدید ناشی از پرتاب ماهواره‌ها توسط ایران اتفاق نظر ندارند».
پیش از این نیز، شبکه «سی‌ان‌ان» گزارش داده بود: «به رغم استدلال پامپئو مبنی بر اینکه فناوری مورد استفاده در پرتاب ماهواره‌بر توسط ایران همان فناوری مورد استفاده در موشک‌های بالستیک است، هیچ نشانه‌ای مبنی بر اینکه پرتاب این ماهواره برای استفاده نظامی است وجود ندارد».
همچنین به گزارش کوآرتز که 15 ژانویه انتشار یافت در ماه مارس گذشته، ژنرل مایک اشلی، مدیر سازمان جاسوسی ارتش آمریکا (Defense Intelligence Agency-DIA) به کنگره آمریکا گفت، آیا ایران توانایی تولید موشک‌های بالیستیک بین قاره‌ای را دارد؟ نه، ندارد. آیا می تواند از موشک پرتاب کننده ماهواره سیمرغ آغاز کند تا به موشک بالیستیک بین قاره‌ای برسد؟ بله میتواند، ولی این سالها طول خواهد کشید. کارشناسان نظامی همچنین می‌گویند سیمرغ نصف موشک فالکون ۹ است که ماهواره های آمریکا را در مدار قرار میدهد، و تواناییی رسیدن و حمله به آمریکا را ندارد. طول سیمرغ حدود ۲۷ متر است، در حالیکه طول فالکن ۹ هفتاد متر است.
جعفری لوییس، کارشناس خلع سلاح هسته‌ای که در انستیتوی میدلبری برای مطالعات بین المللی در کالیفرنیا تدریس می‌کند میگوید، تکنولوژی‌هایی که ایران بر روی آنها برای موشک‌های سیمرغ و سفیر کار می‌کند نه برای موشک جنگی مناسب هستند و نه ترجیح داده می شوند. سفیر موشک پرتاب کننده اولین ماهواره ایران در سال ۲۰۰۹ بود که از سیمرغ کوچک است. تیم آقای لوییس با استفاده از عکس‌های ماهواره‌ای فعالیت‌های فضایی و پرتاب ماهواره را تایید کرده است. این حقیقت که موشک پرتاب کننده به راحتی قابل رویت است و مدت‌ها طول می کشد که سوخت مایع آن آماده شود خود نشان بسیار خوبی است برای اینکه سیمرغ و سفیر به درد ساختن موشک‌های بالیستیک بین قاره‌ای نمیخورند، چون این موشک ها، بر خلاف سفیر و سیمرغ که ثابت هستند و تحرک ندارند، دارای تحرک بسیار هستند. در این گزارش مارکوس شیلر، کارشناس آلمانی، می گوید، ایرانی‌ها همیشه ادعا می کنند که نمیخواهند موشک بالیستیک بین قاره‌ای بسازند، بلکه میخواهند دارای یک برنامه فضایی باشند. آنچه که من میبینم با آنچه که آنها ادعا می کنند در تطابق است.
